Duchota, że trudno wytrzymać. W lesie jest chłodniej, ale za to muszyska tną bez litości i gdzieś mają wszystkie odstraszające spraye. Człowiek zawieszony między bezlitosnym, bezchmurnym niebem a żółto-pomarańczowymi ścierniskami:

W mieszkaniu chłodniej robi się tak koło północy. Ale co z tego, skoro o 3.00 znużony łeb opada – oglądać i czytać już dłużej nie sposób.

„Nasz Dziennik” poleca uwadze czytelników „najnowszy wpis dr. inż. Antoniego Zięby” na blogu. Początek: „Dzisiaj chciałbym poruszyć temat bluźnierczej „sztuki” autorstwa argentyńskiego dramatopisarza Rodrigo Garcíi pt. >>Golgota Picnic<<. Mimo wielu protestów środowisk katolickich spektakl ten został zaprezentowany w niektórych miastach Polski”. Marzę o takim stanie ducha, w którym jako „najnowsze” docierałyby do mnie sprawy sprzed miesiąca…

Dziś koniec audiobooka „Kołysanka dla mordercy” Mariusza Czubaja. Rzecz sprzed pięciu lat. Zmęczyła mnie. Z powodu, że autor albo pisze o rzeczach oczywistych, albo pisze po dwa razy to samo. Przykładowo: jeżeli coś dzieje się o czwartej nad ranem, to, oczywiście, autor zapodaje od razu, że to jak w balladzie Cohena. Rozumiem, że siedzi w popkulturze (czytelnik też), ale przywoływanie tych pchających się przed oczy aluzji musi przeczołgać nawet najbardziej zagorzałego fana Cohena, Jacksona, Cave’a i podobnych.
Główny śledczy ma dorosłego syna i jest fanem rocka. Tylko, jak ktoś przekroczył 50-tkę i nadal powtarza, że „Like a Rollin’ Stone” Dylana to „arcydzieło”, a o innych arcydziełach muzycznych nie piśnie ni słowa, to wygląda mi na infantyla.
Poza tym powtarzające się raz za razem sformułowania typu „zamrugał oczami”. A czym miał, k…, mrugać?
I nasi śledczy… Jedna tylko z eksponowanych cech: przerośnięty emocjonalizm. Jak słyszą coś, co ich oburza, to zaraz serce omal wyskakuje z piersi, żyły na czole nabrzmiewają, ciśnienie skacze, pot występuje w obfitości itd. „Włączają emocje” – jak by powiedział Polsat. I dziwić się, że w okolicach czterdziestki to kompletne wraki?

Nie ma nic przyjemniejszego niż poobiednia drzemka w ramach sjesty, do której przygrywa na harfie walijska wirtuozerka Catrin Finch. Jej największy tytuł do sławy podaje Internet: „The Official Harpist to the Prince of Wales from 2000 to 2004”. Catrin gra “Wariacje Goldbergowskie” Bacha. Nareszcie ktoś inny niż Glenn Gould.

Cały czas powyżej 30 w cieniu. Chłodniej w lesie i nad wodą:

Strasznie się wlecze kwestia wdrażania kolejnych deklaracji sumienia przez następne – po lekarzach – grupy zawodowe. Zaczęło się ledwo mówić o nauczycielach, ale jakoś tak półgębkiem. Uważam, że jest to kwestia braku dobrego przykładu. Duchowieństwo, które stoi murem za takimi deklaracjami, powinno wystąpić jako pierwsze. Opublikować i podpisywać deklarację sumienia dla księży. Pod hasłem: trzeba bardziej słuchać Pana Boga niż proboszcza. Sprawa jest prosta. Proboszcz zmusza wikarego (gwałt na jego sumieniu), żeby ten brał udział w łupieniu parafian z grosza. Wikary na to: „To sprzeczne z moim chrześcijańskim sumieniem. Odmawiam.” Gdyby taka deklaracja funkcjonowała, o ekscesach homoseksualnych abp. Paetza wobec kleryków nie trzeba byłoby dowiadywać się z artykułu w „Rzeczpospolitej”, tylko normalnie, z ambony. Bo każdemu uczciwemu księdzu sumienie nie pozwalałoby tolerować i ukrywać tych jaskrawych  nadużyć. W tysiącach analogicznych przypadków z bieżącego życia Kościoła powinno być podobnie. I to jest – moim zdaniem – przekonujący argument za wprowadzeniem takiej deklaracji.

Na ten sam temat – głos internauty wielkopolskiego: „Jestem taksówkarzem i mam pewien problem. Chętnie podpisałbym Deklaracje Wiary taksówkarzy i woził ludzi tylko i wyłącznie do kościoła i to w niedzielę(wtedy największy ruch), ale w niedzielę nie mogę pracować. Arcybiskupie, jak żyć?”

Początek artykułu Chrisa Cieszewskiego (ekspert zespołu Macierewicza) o powstaniu warszawskim: „W związku z faktem, że Polska niezmiennie od lat jest w trakcie oblężenia przez antypolską postkomunistyczną propagandę dezinformującą naród…”

My tu gadu gadu, a ludzie żyją zupełnie innymi problemami. „Kurier Słupecki” wiele miejsca w najnowszym wydaniu poświęcił kwestiom związanym z ubikacjami. Pomijam problem gnojówki, którą pewien rolnik wylał na swoje pole, czym spowodował donosy do władz, że chce wytruć sąsiadów.
Bo czytamy: „3-letnia dziewczynka chce siku. Matka zatrzymuje się na parkingu w Wólce i pomaga załatwić dziecku potrzebę fizjologiczną. Po drugiej stronie parkingu zatrzymuje się kierowca. Odchodzi kilka kroków i bez żenady załatwia swoja potrzebę. Po środku (chyba: pośrodku?) placu parkuje ciężarówka. Kierowca je śniadanie. Tak właśnie wygląda codzienność na parkingu w Wólce…”
A przecież bywa i odwrotnie. Przykładowo – w Strzałkowie. Tu oddano do użytku nową toaletę publiczną. Gazeta pisze, że „to nowoczesny i funkcjonalny obiekt, bezpieczny, przyjazny użytkownikom…”. Gdyby nowa toaleta od razu miała być niebezpieczna dla użytkownika, a choćby i nieprzyjazna, to po co ją budować? Niebezpieczne i nieprzyjazne już są – jak kraj długi i szeroki.
Poza tym w „Kurierze Słupeckim” i tak najwięcej czytelników miała zapewne ta wkładka:

„Gazeta Wyborcza” ogłasza, że po pozbawieniu Ewy Wójciak kierownictwa Teatru Ósmego Dnia Poznań spadł do kulturalnej trzeciej ligi. Dzięki temu tekstowi dowiedziałem się, że Poznań był w pierwszej.
Ale – co racja to racja. Gdzie tam Poznaniowi do takiego Pleszewa, że przypomnę kolejne obiekty z tamtejszego „Złom-Artu”. U nas ani marzyć o czymś takim. A przecież: można? Można!

Na dworze grubo ponad 30 w cieniu, więc białko się ścina. Marszy zaniechałem. Zamiast tego – wzmianki z wczoraj.
W tym pałacu w Ciążeniu mieszczą się bodaj najobszerniejsze zbiory ksiąg masońskich w Polsce. Z tego, co mi wpada w oko, na powstałą tylko w naszych czasach literaturę antymasońską trzeba by pałacu o analogicznych gabarytach:

W Lądzie jest potężny klasztor pocysterski (obecnie salezjanie), który doskonale prosperuje. Tuż obok zobaczyliśmy instytucję, która sromotnie splajtowała. Bar „Top” ma jeszcze w witrynie planszę: „Księgarnia internetowa – skarbnica książek.” No tak, ale kto chodzi do baru po książkę? Zwłaszcza w Ciążeniu:

W kościele w Choczu (w Choczy?) obraz św. Franciszka, którego – omdlałego, zapewne po uporczywych postach – podtrzymują aniołowie. Parę razy słaniałem się dokładnie tak, jak ten święty na obrazie. Choć z całkiem innych powodów. Aniołowie, niestety, nie pospieszyli z pomocą…:

I kawałek bezinteresownego piękna z rzeczonej Choczy. Brama jednej z posesji na Rynku:

Kasia Tusk – grzeczna córeczka tatusia – postanowiła ulżyć niedoli przeciętnego obywatela, któremu nie powodzi się przecież najlepiej. Na swoim blogu modowym wystąpiła ze śmiałą inicjatywą:„Regularne ceny w ekskluzywnych internetowych butikach niestety zwalają z nóg, dlatego postanowiłam wyszukać dla Was największe okazje w sieci.” I znalazła: markowe majtki damskie za 95 zł. oraz markową apaszkę (po przecenie) za 300 zł.

„Missa pro defunctis. Requiem” Romana Maciejewskiego (1910 – 1998). To polski kompozytor, który po wojnie tułał się po świecie i napisał mszę pamięci ofiar ostatniej wojny. W Polsce wykonano ją podczas Warszawskiej Jesieni w roku 1960, ale jej monumentalizm i patetyczność nie przypadły do gustu jurorom. Publiczność zaś i tak była daleko w tyle za tym wszystkim. I dziś jest to dzieło oratoryjno-kantatowe, po którym ciężko się podnieść.
Jego partytura w momencie ukończenia ważyła 25 kg.

Literatura, która otrzeźwia.
Kolejne wypisy z „Dziennika” Jana Józefa Szczepańskiego:

Pod datą: 17.03. 1964:

Zebranie w Związku /Literatów Polskich/. Te zgromadzenia wyzwalają najgorsze moje cechy. Siedzę napęczniały złośliwością i pychą. Cała ta gadanina o  naszych osiągnięciach (wzrost liczby płatnych „spotkań”), o naszej misji kulturalnej (ilość stypendiów „terenowych”), o naszych kontaktach („lampki wina” z przejeżdżającymi zagranicznikami) wydaje mi się śmieszna i trywialna.

25 III

Sądzę, że kryterium uczciwości pisarskiej jest opozycyjność.. Pisarz komunista winien być opozycjonistą wobec rządów komunistycznych – pisarz katolik wobec rządów katolickich. Należymy do mechanizmu mającego zabezpieczać społeczeństwo przed naturalną tendencją wszelkiej władzy do tyrańskich przerostów. Nie jesteśmy wrogami. Jesteśmy głosem rozsądku. Ale tego nie rozumieją prymitywni technicy władzy. Widzą tylko przeszkodę.

J.J. Szczepański pisał scenariusz do filmu „Westerplatte”w reż. Stanisława Różewicza i spotykał się z żyjącymi jeszcze wówczas obrońcami.

1965
21 XII

Sympatyczny ten Baran, pełen ujmującej lojalności wobec Sucharskiego. Ale z jego relacji wynika, ze gryzą się między sobą ci bohaterowie „polskich Termopil”, zazdroszczą sobie każdej wzmianki, przerabiają wstecz tamte dni, kiedy byli wspaniali i bezinteresowni, i nieświadomi własnej legendy, której owoce (jakże zresztą mizerne) zaczęli zbierać tak późno. Smutna karta. I o ileż bardziej przejmujący materiał na film.

„Podźwignęło się, biedactwo” – Dorota znaczy. I mogliśmy wyruszyć w krótki kurs po Wielkopolsce. Oczywiście po stracie dwóch godzin, bo tyle zajęło ominięcie triatlonu zorganizowanego na dwupasmówce do Konina. I tak dziw, że nie urządzili go na A2…
Upał jak cholera, wrażeń mnóstwo, zdychamy z wyczerpania, więc tylko parę impresji.
Sfery kościelne w miasteczku Chocz niezwykle cenią wygodę. Człowiek jest przyzwyczajony, że ława kościelna jest drewniana. Twardzizna, zwłaszcza w trakcie długich kazań. A w Choczu znaleźli na to sposób: wyściełali ławy. Sprawdziłem – mięciutko jak w fotelu, w którym to piszę:

Odpowiednio do rangi – duszpasterze miejsca pracy też mają odpowiednio wyściełane. W konfesjonale miękkie futerko. Zwracam uwagę, że po prawej stronie spowiednika na półeczce leży mieszek. Oczywiście, nie badałem zawartości. Może w środku trzydzieści srebrników?

Na murze kościoła w Choczy tablica w hołdzie „zasłużonym”. Ale jakoś zbiorczo, bez nazwisk, bez bliższych wyszczególnień: jakie to zasługi, z jakiej epoki itp. Jakoś trudno pamiętać o zasłużonych jako takich, zbiorowo. Może by ich chociaż ponumerować?

W miasteczku Pyzdry same inspiracje. Dawno zapomniana ubikacja publiczna. Pisuarom, do których nikt nie siusia, musi być smutno.

W Rynku tablica (szkoda, że słabo czytelna) upamiętniająca bitwę z czasów powstania styczniowego. Nareszcie – bitwa pod Pyzdrami! Dość mamy Grunwaldu, Warny i Lenino!

Na ścianie kawałek dalej instrukcja jak głosować. Uniwersalna. Aktualna w odniesieniu do każdych wyborów.

W Pleszewie pleni się sztuka. Na Rynku akurat dziś był wernisaż pleneru rzeźbiarskiego „Złom-Art.”. Oto plon (Przykładowy):

Zmartwiło mnie, że te dzieła sztuki eksponowano tak beztrosko na Rynku, bez żadnych zabezpieczeń. A każde ma swoją wagę (nie tylko artystyczną). I nie tylko miłośnicy sztuki współczesnej zorientują się szybko, że te obiekty artystyczne mają określoną wartość. A jak –  nie daj Bóg – wylądują one w składnicy złomu, to przepadły raz na zawsze. Jaki rzeczoznawca odróżni tak, który obiekt jest dziełem sztuki z Pleszewa, a który nie?
I watki autotematyczne. Dorota w pałacowej restauracji w Czerniejewie. Mówi do kelnera: – Poproszę Okocim. – Znaczy: piwo? – Tak, piwo. Kelner za tak postawione pytanie dostał napiwek. A Dorota występuje tu jako postać z piosenki Kaliny Jędrusik z „Kabaretu Starszych Panów”: „W kawiarence >>Sułtan<< przed panią róża żółta…”

No i ja. Złapali mnie za Jarociniem. Musiałem zjechać z szosy na leśną drogę. Tu udzieliłem telefonicznego wywiadu „Rzeczpospolitej”. Wiadomo, co jest wart wywiad nagły, udzielany przez telefon, w skwar, na leśnej drodze…