Sobota, więc tradycyjne spotkanie ze sztuką u różowej studzienki. Poza tym w oczy rzucają się widoki, które jeszcze tydzień temu ogladalo się w realu. Dlaczego na obrazach wszystko zawsze wypada jakoś podnioślej. I nie ma motorówek?:

Więc dla przypomnienia i kontrastu.:

Poza tym z okazji urzodzin Witkacego wszyscy zachwycają się portretami jego autorstwa. Cóż, dla tak pieknych kobiet nie tylko artysta może stracić głowę…:

A Warta pod Puszczykowem miejscami bywa nawet piękniejsza niż Canal Grande.:

Z pielgrzymką do klasztoru Braci Serca Jezusowego przez stare Puszczykowo. Piękna historia. A przyszłość to na razie pusta tablica ogłoszeń…:

Z Brna przywiozłem przewodnik po tamtejszych wydarzeniach kulturalnych. U mnie to samo.:

+ 10. Wieża widokowa Wielkopolskiego Parku. I parę kilometrów po okolicy. Na wieży zastałem przemiłego pana, który starał się mnie nawrócić na miejscu na dość popularne w Polsce wyznanie. Co słychać. Prawie mu się udało…

TVP pyta o Zenka Martyniuka. Nareszcie mogę przemówić głosem eksperta.:

Poza tym w Szreniawie zmierzcha się bardzo nastrojowo.:

No i oferta w kwestii wolnego czasu też niczego sobie.:

Kolejny dzień, kolejne jezioro. Z tym, że w deszczu, wietrze, w śniegu, nawet w drobnym gradzie. I to w samym środku dnia!:

We Włoszech takie rzeczy nie do pomyślenia! Do pomyślenia jest za to Plac Świętego Marka czy na przykład Ponte Rialto.:

A co do słynnego piosenkarza-kolekcjonera z Mediolanu, Marino mariniego, to proszę bardzo!:

Jezioro Rosnowieckie jest tam, gdzie je zostawiłem. To bardzo uprzejme z jego strony.:

Ta ostatnia niedziela… Alpy tyrolskie – od Mediolanu do Innsbrucka i dalej na Norymbergę. Miejscami robią wrażenie nawet większe niż Tatry oglądane z Gubałówki, choć wydaje się to niemożliwe…:

Mediolan. I od razu zaznaczam, że nie ma co się ekscytować doniesieniami z polskiego parlamentu, bo na przykład w jednym z muzeów mały Jezusek…:

Poza tym same banały. Pod katedrą jestem po raz kolejny i znowu nie wszedlem do środka. Kolejka i drobiazgowa kontrola. Cóż, trzeba będzie zrobić kolejne podejście.:

Galeria Wiktora Emanuela.:

Oczywiście La Scala.:

Targ staroci, na którym kupiłem nieco na ścianę (nie wiem, czy zmieszczę), ale nie z tego, co na zdjęciach.:

Potem mnóstwo różności, ale najważniejsze, że wiosna już sunie. Tramwajem. Może i do nas dojedzie…:

Wieczorem znowu katedra, ale już z okien muzeum sztuki współczesnej. Też mają niezłe odpały. Zwłaszacza ze zbiorów pana, który u nas śpiewał „Nie płacz, kiedy odjadę”.:

Rano z okna hotelowego w Villach ukazały się te Alpy, przez które tu dojeżdżaliśmy. Na horyzoncie, ale zawsze. Ale te wyższe były dopiero przed nami.:

Na ścianie okaz malarstwa hotelowego, który z miejsca skojarzył mi się z okładką pewnej płyty.:

Wenecja. Ostatni raz byłem tu aż 20 lat temu. Jakoś nie leżała po drodze, a i te tłumy odstręczały. Zwłaszcza w upał. Więc – Plac Świętego Marka i okolice. Zaczyna się karnawał, wszędzie sprzedają maski. Niektóre nawet gustowne:

Odsłuchane w samochodzie:

Sylwia Chutnik „Smutek cinkciarza” 2019. Czyta Zbigniew Buczkowski, że lepiej nie można. Na faktach. Cinkciarz miał na imię Wiesiek. Zamordowany we własnej windzie…

Tym razem Alpy austriackie. Ale z tym oddachaniem to dokładnie tak jak w wiadomym filmie. Do Villach (niedaleko granicy włoskiej) dotarliśmy po zmroku. Więc Alpy dały się poznać tylko z licznych tuneli po drodze. Wcześniej Wiedeń, w Wiedniu Belveder.:

W Belvederze oczywiście najsłynniejszy obraz austriacki, „Pocałunek” Gustava Klimta. Ostatni raz podobny tłumek Japończyków przed jednym obrazem spotkaliśmy w Oslo przed „Krzykiem” Muncha. Kto wie, może to ci sami?:

Wieczór w Grazu.:

Rankiem Puszczykowo (pod Poznaniem). W powietrzu tego wczasowiska unosi się (mimo upartego wiatru) to, co we wszystkich tego typu miejscowościach filialnych. A nie same wille zamożnych adwokatów i biznesmenów tu prosperują. Na pomniku starą tablicę wymieniono na nową, bo poprzednia faworyzowała pewną grupę zasłużonych, tych z uzbrojeniem radzieckim.:

Wieczorem w Brnie (południowe Czechy) oglądamy z okna hotelu jak ludzie relaksują się ślizgając. Cóż, można i tak.:

Po drodze chwila postoju gdzieś w Kotlinie Kłodzkiej. Jest jeszcze zima na świecie…: