Bełchatów. Jedyny taki.:
Łódź. Deser przy Piotrkowskiej. Też jedyny w swoim rodzaju.:
Archiwa kategorii: Co niesie dzień
Ziemia Iłżecka z tobą od dziecka
Żyrardów. Rozkwitł od zeszłej jesieni. Także ciepło zapamiętana (i znowu nawiedzona) kawiarnia Telegraf w gmachu dawnej poczty.:
Mszczonów.:
Skit & Slow
Slow:
Z trasy. Podlasie. Skit (prawosławna pustelnia) nad Narwią.:
Dane nam było słońca zaćmienie…
Poprzednie, bodaj sześć lat temu obserwowaliśmy w Supraślu. Teraz w Rosnówku (nie taka znowu różnica, jak mogłoby się wydawać i nie mam na myśli Słońca).:
Niestety, rozpraszało mnie to samo, co zwykle.:
Z trasy. Białostockie. Trześcianka. Cerkiew.:
Po co jest ten miś?
Piła. Koncert krakowskiego zespołu Kroke. Klimaty klezmerskie, bałkańskie, arabskie, a nawet jeden Grechuta. Ale wszystko uspójnione. Kontemplacyjne.:
Wcześniej kolacja. Oczywiście w restauracji „Miś”.:
Z trasy. Białostockie. Zjawiskowa cerkiew we wsi Puchły. Przewodniki piszą, że najpiękniejsza w Polsce.:
I – zupełnie nagle – kurort!:
Pictures at an Exhibition
Po długiej przerwie w Muzeum w Poznaniu. Te same obrazy, nawet na tych samych gwoździach. Różowa studzienka także nie zmieniła lokalizacji.:
Pod jesionem
Fernando Pessoa na czytniku, jesion w perspektywie, muszki na moim karku.:
Z trasy. Okolice Białegostoku. Królowy Most, plener filmów z serii „U Pana Boga…”. Faktycznie.:
Upał
+ 27. Po raz pierwszy w sezonie 2021. Najpierw spacerek.:
Potem – jak radzi poeta – pod lipę, naturalnie na końcu peronu w Rosnówku. Trzeba się spryskać, bo strasznie dużo gadu się podczepia. I następuje slow: jakieś 150 stron książki. Pierwsza, gdy szynobus nadjechał, ostatnia, gdy odjechał.:
Och!
Łomża. Muzeum. Sztuka sakralna. „Śpiący mały Jan Chrzciciel”.:
Łomża. Hanka Bielicka. Nie starzeje się. Jak zwykle.:
Na bagnach
Bagniska ciągną się wzdłuż Biebrzy od Augustowa. My wcieliśmy się w nie na wysokości miasteczka Goniądz. Tu w sierpniu zeszłego roku opłakiwaliśmy wiadomość o śmierci Piotra Szczepanika (wiadomo: „Goniądz kormorany”). Która to wiadomość dotarła do nas poprzedniego dnia w Warszawie.:
Seans slow odbył się w lasku nieopodal wioseczki Budy. Bohaterem dnia był nowy fotelik zakupiony na mój użytek w białostockim Decathlonie (w kwestii siedzenia należy dążyć do perfekcji!). Dorocie przypadło moje dotychczasowe krzesełko.:
Po drodze oczywiście Tykocin, gęsty od turystów. Na szczęście bywamy tu również w lutym i w listopadzie.:
Wieczorem kino. Prawie pusta sala. „Jeden gniewny człowiek” z Jasonem Stathamem. Przez te programy telewizyjne od jakiegoś czasu oglądam wyłącznie filmy wybitne i znaczące (z komputera). Zapomniełem już jak bardzo można się wynudzić na przeciętnym filmie akcji…:
