Arvo Pärt, Lamentate 2000

Tu też jestem ciekaw, kiedy mi się znudzi.

Giya Kancheli, Chiaroskuro, 2015:

Słuchałem trzykrotnie i jeszcze nie dosłuchałem wszystkiego.

Net: „Dwunasty album ECM New Series wielkiego gruzińskiego kompozytora zawiera pierwsze nagrania dwóch głównych utworów: Chiaroscuro na skrzypce i orkiestrę kameralną oraz Twilight na dwoje skrzypiec i orkiestrę kameralną. Gidon Kremer i Kremerata Baltica od dawna i blisko współpracują z Giją Kanczelim. Na płycie Twilight spotkanie Kremera i Patricii Kopatchinskiej, dwóch najbardziej ekspresyjnych skrzypków naszych czasów, sprawia, że ​​słuchanie jej jest fascynujące. Utwór jest wzruszającą medytacją na temat śmiertelności, napisaną w czasie, gdy Gija Kanczeli wracał do zdrowia po chorobie i widział w liściach i gałęziach topoli za oknem metaforę zmiany i transformacji. Chiaroscuro z kolei zapożycza swój tytuł z techniki malarskiej renesansu i baroku, której zainteresowanie dramatycznymi kontrastami światła i cienia odpowiada całkiem bezpośrednio surowej dynamice twórczości kompozytora”.

Rothko Chapel – Morton Feldman / Erik Satie / John Cage, 2015:

Ten zestaw nazwisk – wszystko jasne.

Daniele Lombardi, Mazes, 2013:

Słuchałem dwukrotnie. Bez poczucia zagubienia. Nie dlatego, że jestem taki bystry. Po prostu nie rozumiem, gdzie się znalazłem

Net: „Ta płyta CD prezentuje antologię utworów na flet skomponowanych przez Daniele Lombardiego w latach 1972-2003. Tytuł MAZES (labirynty) stanowi wspólny wątek łączący wszystkie części. Ostatecznie w średniowiecznej Brytanii labirynty trawnikowe były popularnymi miejscami rozrywki: kręte ścieżki przypominające dobrze znane labirynty wycięte w trawnikach i w pobliżu popularnych placów zabaw i miejsc spotkań.
Według Marcela Briona labirynt oznacza połączenie różnych ściśle splecionych wątków tematycznych, w których pielgrzym wydaje się beznadziejnie uwięziony, ale otwarta, spiralnie rozwijająca się ścieżka daje nadzieję na odkupienie po długiej i żmudnej podróży z nieugiętą cierpliwością, gdy w końcu dotrze się do środka labiryntu”.

Bo Nilsson, Arctic Air, 2002:

Kolejne odkrycie w tym paśmie.

Wiki: „Pod koniec lat 50. Nilsson skomponował dwunastostronicową partyturę do swojego pierwszego utworu elektronicznego, Audiogramme, korzystając jedynie z audycji radiowych i opublikowanej partytury Studie II Stockhausena jako źródeł, z których mógł czerpać, ponieważ w tamtym czasie nie miał dostępu do sprzętu elektronicznego”.

„Cage 2” 2024:

Muzyka toczy się jak pełna fura po bruku. I w środku lata. Brawurowe.

Net: „Album ten bierze swój tytuł, CAGE², od przedstawienia scenicznego, zbudowanego wokół 12 utworów na fortepian preparowany napisanych przez Cage’a w latach 1940-1945, które Chamayou i tancerka-choreograf Élodie Sicard koncertowali po Francji. Ze względów praktycznych konieczne było umieszczenie na scenie czterech fortepianów, każdy „przygotowany” w inny sposób. Matematyczna potęga 2 zastosowana do nazwiska Cage’a w tytule przedstawienia („Cage do kwadratu”) odnosi się zarówno do uzupełniającej się obecności dwóch wykonawców – pianisty i tancerza – jak i do kwadratu utworzonego przez cztery fortepiany, każdy w rogu sceny”.