Morton Feldman „Palais de Mari”:

Pianista James Pritchett: „I’ve started working on Morton Feldman’s Palais de mari. Written in 1986, it was his last solo piano work. I figured that this was a good way to start on late Feldman. It’s a “shorter” work: only 20-30 minutes long! I’ll be doing a number of posts on this piece as it sinks in. Some of the ideas will be half-baked, I’m sure, but I want to write as the music soaks into my fingers and brain”.

Olivier Messiaen „Fête des belles eaux” 1937:

Sieć: „Messiaen, któremu zlecono napisanie utworu na pokazy świateł i wody na Sekwanie, odpowiedział swoim Fete des belles eaux, utworem na 6 ondes martenot, instrument elektroniczny opracowany przez francuskiego muzyka i wynalazcę Maurice’a Martenota. Ponieważ jego muzyka miała być odtwarzana i wzmacniana przez głośniki, Messiaen wybrał instrumenty elektroniczne ze względu na ich wszechstronność. Pokaz sztucznych ogni i wody wymagał szczegółowego zaplanowania czasu, dlatego Messiaen zdecydował się wykorzystać szeroką gamę dźwięków instrumentu, aby podkreślić występ”.

Morton Feldman „Coptic Light” 1986:

Sieć: „Premiera Coptic Light odbyła się w New York Philharmonic w 1985 roku, zaledwie dwa lata przed śmiercią Feldmana. Ten 30-minutowy utwór to migocząca sieć wyciszonego dźwięku. W pewnym sensie jest to przykład maksymalizmu – każdy instrument, niczym pszczoła w ulu, zdaje się pracować nad tym samym projektem, ale żadne dwa instrumenty nie robią tego dokładnie w ten sam sposób”.

György Ligeti „Atmospheres”:

Wiki: „Atmosphères to utwór na orkiestrę, skomponowany przez György Ligetiego w 1961 roku. Cechuje się rezygnacją z konwencjonalnej melodii i metrum na rzecz gęstych faktur dźwiękowych. Był to drugi po „Objawieniach” utwór, który Ligeti napisał w celu wykorzystania tekstury, którą nazwał „mikropolifoniczną”. Zyskał większą popularność po wykorzystaniu w filmie Stanleya Kubricka „2001: Odyseja kosmiczna”.

Witold Lutosławski „Muzyka żałobna”:

Sieć: „Utwór ten jest nie tylko jednym z najważniejszych w powojennej historii muzyki polskiej, ale także znaczącym, przełomowym wręcz momentem w rozwoju artystycznym samego kompozytora. Sam Lutosławski przyznawał, że: to, co wypracowałem w tym utworze, to raczej zespół sposobów, które pozwalają mi z jakimś sensem poruszać się w obrębie 12 tonów, oczywiście poza systemem tonalnym i poza dodekafonią… Stanowi on u mnie początek nowego okresu, jest rezultatem długich doświadczeń. Usiłowałem stworzyć zespół środków, który stanie się moją własnością. I to jest właśnie pierwsze słowo wypowiedziane tym nowym dla mnie językiem, ale bynajmniej nie ostatnie. W 1959 roku utwór został nagrodzony Doroczną Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich. W maju 1959 roku ”Muzyka żałobna” otrzymała najwyższą lokatę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów, organizowanej w Paryżu przez Radę Muzyczną UNESCO”.

Witold Lutosławski „Symfonia nr 3”: