Chorwacja. Zagrzeb. Tramwaj uliczny wyciągnął nas na Górne Miasto (całkiem jak na Gubałówce), tam obejrzeliśmy sobie całość + detale.:
Rijeka (nad Adriatykiem). Najpierw hotelik pod miastem, potem zostawiamy samochód w parkingu przy swojsko brzmiącej ulicy, w końcu kolacja w porcie. Dorota owoce morza, a ja pizzę (bo ja jestem normalny).:
Wieczorny spacer ulicami Budapesztu. Hotel Jagielloński przy ulicy Jagiellońskiej – takie polonicum… Wcześniej historyczne przejście na granicy ze Słowacją. Liczne pomniki, nie znam tych zasłużonych na cokołach. Na szczęście nie muszę.:
Kraków. Ślub w rodzinie. Pod naszym ulubionym hotelikiem przy Malborskiej ten sam sklepik co zwykle. Zawiera dokładnie to, co potrzeba.:
Przy okazji stanowczo zbyt długo odkładana wizyta na cmentarzu Podgórskim na grobie porucznika Borewicza. Przy okazji rzut oka na mogiły doniosłe i historyczne.:
Wieczór w Ośrodku Kultury w Kościanie. Widzowie oglądają film, a ja w pracowni plastycznej piszę felieton o Czerwonych Gitarach do radia. Tak wyobrażam sobie niebo.:
Dziś nie działo się nic nad wiadomym jeziorem i nad przygodnym stawem zarosłym zieloną pleśnią, nad który drugi raz już pewnie w życiu nie zbłądzę.:
Odsłuchane w samochodzie. Opowiadania Zygmunta Haupta z rozmaitych zbiorów. Dosłuchałem, bo w Gorlicach akurat jest kolejna edycja jego festiwalu. Tematy kresowe, wrześniowe, francuskie i amerykańskie. Bardzo gęsta proza. Obrazowa, konkretna, zwięzła. Te jego piętrowe wyliczanki rzeczy, które nieodwolalnie odeszły w historię…:
Tekst pani reżyser. Dialogi Polaka zorientowanego na prawo i zorientowanego centrowo. Przewidywalne.
Jarosław Zoń.:
„Polaków na stacji benzynowej rozmowy”, reż. Agata Koss-Dybała
„Święta, święta i po świętach”
Drodzy Państwo
przed nami dziś obyczaj z dalekiej Brazylii – ostatecznie o niczym tak nie marzymy, jak o poszerzaniu horyzontów po linii geograficznej, kulturowej i filmowej. Film u nas figuruje pod jakże swojskim tytułem „Święta, święta i po świętach”, a jego brazylijska reżyserka pieczętuje się jeszcze bardziej swojskim nazwiskiem – Sandra Kogut. Sytuację ramową rysujemy bez zbędnej zwłoki, ale i bez obawy, że – jak mawia młodzież – zaspojlujemy treść, czyli ujawnimy niespodzianki fabuły. Bo od niespodzianek mających na celu zaspokojenie ciekawości typu: co też wydarzy się za chwilę wyżej cenimy to, co w filmie kryje się pod powierzchnią wydarzeń.