J.S. Bach „6 Suites for Cello Solo”:

It makes my day.

Haendel „Water Music”:

Waltornie o świcie.

Narciso Yepes „Baroque Works for Guitar”:

Wiki: „W 1964 zagrał Concierto de Aranjuez z Berlińską Orkiestrą Filharmoniczną, grając na gitarze dziesięciostrunowej, którą wynalazł we współpracy ze sławnym wytwórcą gitar José Ramírezem III. Podstawą do skonstruowania tej gitary były zapomniane pomysły z XIX wieku.
Tak wykonany instrument umożliwiał granie w oryginalnym zapisie utworów z okresu barokowej lutni bez transpozycji zapisu partii basu i bez dokonywania niezbędnych uproszczeń koniecznych w przypadku gitary sześciostrunowej. Taki instrument pozwolił też na wykonywanie transkrypcji muzyki klawesynowej”.

Luigi Bochcerini „Cello Concertos”:

Wiki: „Luigi Boccherini – włoski kompozytor i wiolonczelista epoki klasycyzmu oraz rokoko, dzięki któremu wiolonczela awansowała do rzędu instrumentów solowych”.

J.S. Bach „The Well-Tempered Clavier”:

Wyobrażam sobie, że w tamtych czasach ta muzyka mogła być odbierana jak dzisiejszy chill out.

Francesco Manfredini „12 Concerti Grossi Op.3”:

Wiki: „Francesco Onofrio Manfredini (+ 1762) – włoski kompozytor i skrzypek późnego baroku. Pozostały po Manfredinim 43 dzieła, przy czym uważa się, że większa jeszcze cześć jego kompozycji została zniszczona (wziąwszy pod uwagę, że tworzył aż do śmierci w wieku 78 lat). Nadal w rękopisie pozostają liczne jego kompozycje”.