TZO. Tekst Paweł Kochański. Intryga kryminalna rzutowana w przyszłość i w kosmos. Strasznie mętne.
Ignacy Machowski:

„Kabała”, reż. Andrzej Zakrzewski 1993

Tekst – Paweł Mossakowski. Grupa przypadkowych osób zostaje niespodziewanie uwięziona w podziemnym przejściu w okolicach warszawskiego Mariotta. I tu pospiesznie dokonują obrachunku z własnym życiem.
Gabriela Kownacka:

Przejście podziemne, reż. Waldemar Modestowicz 1998

Tekst własny, nawet zręczna farsa kryminalna.
Stefan Friedman:

Szafa, reż. Dobrosława Bałazy

Opowiadanie Rolanda Topora. Polański nakręcił według niego „Lokatora”.
Jacek Braciak:

Chimeryczny lokator, reż. Janusz Kukuła

Sztuka Jamesa Matthewa. Siedlisko angielskiej artystokracji. System kastowo. To samo środowisko na bezludnej wyspie.
Andrzej Łapicki:

Nieporównany Crichton, reż. Janusz Warnecki 1958:

Kolejny moralitet Friedricha Dürrenmatta.
F. Dürrenmatt:

„Grek szuka Greczynki”, reż. Paweł Łysak 1997

Tekst Jerzego Janickiego. Kolejne rozliczenia moralne z czasów wojny i okupacji. Cokolwiek sztuczne, ale cóż można powiedzieć, jak się wtedy nie żyło?
Maria Homerska:

„Może nie będzie bolało”, reż. Zdzisław Nardelli 1964

Tekst: Adam Bauman. Sławny pisarz zamierza osiąść w małym miasteczku na prowincji. Oba te fenomeny nic o sobie nawzajem nie wiedzą.
Jako miejscowy pijaczek świetny Bronisław Pawlik.:

Komedia peryferyjna, reż. Waldemar Modestowicz 1995

Tekst wiadomo: J. K. Jerome. Kowalewski, Opania, Pietraszak (nie licząc psa).
Leonard Pietraszak:

„Trzech panów w łódce nie licząc psa” reż. Janusz Kukuła 1996

Znana historyjka Donalda Olsona. Prywatna pielęgniarka, która przeprawia zamożnych staruszków na drugą stronę. Za opłatą owczywiście.
Krystyna Krółówna:

Chloroform i pocałunki, reż. Marek Kulesza 1981