Esbjörn Svensson Trio, Live in London:

Brawa. Jak to możliwe, że tak subtelnej muzyki, słucha tak szeroka publiczność. Cóż, Londyn.

Jazz Forum: „14 czerwca br. minie 10 lat od tragicznej śmierci wybitnego szwedzkiego pianisty, kompozytora i lidera Esbjörna Svenssona, który uległ tragicznemu wypadkowi podczas nurkowania w wodach Bałtyku. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że wiadomość ta wstrząsnęła wtedy jazzowym światem. Artysta stał u szczytu swojej kariery, a zespół, którym kierował– e.s.t. (Esbjörn Svensson Trio) bił rekordy popularności. Nowoczesna formuła tria polegająca m.in. na zderzeniu brzmienia akustycznych instrumentów z przesterowanym kontrabasem z wah-wah odbierana była w pierwszej dekadzie tego wieku jako coś nowatorskiego. Koncerty, na których niezwykle ważną rolę spełniały efekty świetlne, ściągały często kilkutysięczną publiczność daleko wykraczającą poza krąg jazzfanów.
Po śmierci pianisty zespół zakończył działalność a pozostali członkowie tria – kontrabasista Dan Berglund i perkusista Magnus Östrom na ponad rok wycofali się całkowicie z życia muzycznego”.

Esbjörn Svensson Trio, Tuesday Worderland, 2006:

Słuchałem w tramwaju. Muzyka doskonale zgrywała się z dynamicznym miastem za oknem.

Net: „Na początku była to Szwecja, potem Europa, a teraz jest to cały świat. Jeśli ktoś ma wątpliwości co do tego, jak oryginalny, wciągający i dynamiczny jest ten zespół, niech sięgnie po Tuesday Wonderland, ich dziesiąty album […] To znaczący triumf artystyczny czołowej europejskiej grupy jazzowej, który prawdopodobnie przewyższy sukces zeszłorocznego Viaticum, najlepiej sprzedającego się instrumentalnego albumu jazzowego w Europie w 2005 r.”

e.s.t. Esbjorn Svensson Trio, Strange Place for Snow:

Ta skandynawska solidność, ten skandynawski spokój.

AllMusic: „Drugie amerykańskie wydawnictwo E.S.T. oferuje strawny, często żywy akustyczny jazz z kuszącymi elektronicznymi ozdobnikami. Lider/pianista Esbjörn Svensson, basista Daniel Berglund i perkusista Magnus Öström dostarczają kilka gorących improwizowanych wymian. Trio czasami traci koncentrację, jak w zbyt długim „Behind the Yashmak” i dziwnie bezwładnym „Serenade for the Renegade”. Ale w najlepszym wydaniu E.S.T. prezentuje uwodzicielski liryzm i subtelne, kreatywne wykorzystanie przetworzonych dźwięków”.