Gdzieś w środkowej Polsce. Studnia świętego Bogumiła. Pierwszy i zapewne ostatni raz w życiu.:

Łodź. Nadchodzi koniec świata. Hortex przy Piotrkowskiej do wynajęcia. Od tyłu podają wprawdzie lody, ale już nie „Tuwima”, lecz jakiś banalny „Krem sułtański”.:

Ten sam co zawsze cmentarz żydowski, tym razem latem.:

Łask. W domu poety Świętopełka Karpińskiego teraz siedziba ZUS-u, czyli wszyscy w domu.:

Sieradz nie zmienił się na jotę. I te same placki ziemniaczane na rynku…:

Mikulice. Wioska jakich wiele.:

Najpierw oczywiście świętowaliśmy demokrację. W pobliskiej szkole (komisja) napisy te co w pierwszej turze. Za godzinę – od momentu kiedy to piszę – mają podać pierwsze orientacyjne wyniki. Na razie trudno więc powiedzieć, czy to „Cześć!” w strone Europy to na powitanie czy wręcz przeciwnie. A w Kruszwicy to nawet sprzedają długopisy przydatne na wyborach. Dorota pyta, co teraz będzie? Mówię: „Nic. Będzie tak samo. Albo lepiej.”:

Logicznym posunięciem po głosowaniu był skok do Kruszwicy. Rynek.:

Kruszwica. U Popiela.:

Po drodze – Strzelno.:

Nie zauważyłem, jak jezioro Roznowieckie zarosło trzcinami. Że Mojżesza, by w nich nie odnalazł.:

Telewizja ma nadać „Wołyń”, pyta o film. Mam ochotę powiedzieć, że Wołyń to będziemy mieć w niedzielę i zupełnie nie wiadomo, która strona którą zmasakruje.: