Piotr Matywiecki, Epika:

Liryka. Dla mnie ciekawsza na poziomie ułomków zdań niż na wyższym, integracyjnym.

Cytaty:
… jest mi szybko i powoli.

Chcę wyznawać tylko taką religię: światło.

Śmiertelne pismo, lekkie treści.

Państwo B. w dwupokojowym mieszkaniu, bezdzietni. Salowa w szpitalu, magazynier w bibliotece. Bez oszczędności. I tylko żyją długo i nieszczęśliwie.

Nie zrobił doktoratu. Na uczelni pracuje na bocznym torze, „starszy wykładowca”. Ma kompleksy wobec zdolniejszych kolegów. Tłumaczy artykuły popularnonaukowe i pozwala sobie na namiastkę twórczości: „dostosowuje” tłumaczone teksty, redaguje dla polskich potrzeb, uwielbia wyżywać się w przypisach: polemizuje, pozwala sobie na protekcjonalny ton wobec autorytetów.

Pani M., od dawna bezdzietna wdowa, 90 lat, pełna przytomność umysłu. Była nauczycielka geografii. Wie, że słowo „była” jest teraz jej słowem.

Umysł przytomny, ale ciało gubi się na swoich peryferiach.

Nie żyje od tak dawna, a przecież zmienił się.

Przed wystawę antykwariusza przybyła kwitnąca jabłoń. Białe płatki i szare stronice – ich rozmowa pachnie asfaltem w upale.

Po ulicy krąży kot, nie wie, że się urodził. Miasto jest wieczne.

… wraca z ratusza prowincjonalny petent grzebie w koszu na dworcu szuka aktu łaski

… wolę stać tu gdzie jest tylko teraz …

Janusz Rudnicki, Człowiek na rondzie:

Kręta proza autobiograficzna.

Cytaty:
Opowiadanie na dziesięć słów: „No i wtedy mama połknęła klucze, żeby tata nie odszedł”.

Który jak dorastał, jedno miał marzenie: tato, ja bym tak chciał, żeby się w życiu w ogóle nie liczyć.

Umarł też Tutaj, pamiętasz go? Ten sierota, co chodził po mieście i krzyczał „Tutaj jestem, tutaj!”. A nikt go nie wołał ani nie szukał, biedny.

Jak człowiek podetnie sobie żyły rano, to dzień jest całkiem inny.

To niesprawiedliwe. Że w sieci nic nie ginie, a w życiu wszystko.

Podróżni mówią o sobie, konduktorzy nigdy.

Ziemia koi, kładę się na trawie, na plecach, ręce pod głową, a wokół głowy bandaż. Z oddali szczekanie psa, takie z echem, i daleki dźwięk samolotu. Dobrze jest, jest chwila, pisanie to łapanie, takich chwil właśnie.

Jan Wołek błagał wódkę, żeby pozwoliła mu pójść w końcu do domu.

Hasło promujące miasto – „Jedyne, co tu możesz dostać, to wpierdol” – trafia w pustkę, teraz nie ma nawet od kogo.

Ona czytała mi o prośbie czeskich psychiatrów: „Przyjaciele, to że podczas kwarantanny rozmawiacie ze swoimi zwierzętami, roślinami albo z wyposażeniem mieszkania, jest normalne! Z tego powodu nie musicie dzwonić. Fachowej pomocy szukajcie dopiero wtedy, kiedy zaczną wam odpowiadać”.

Czytaj dalej Janusz Rudnicki, Człowiek na rondzie →