Obudzili

Człowiek siedzi sobie, a nie rozumie, że jest o krok od katastrofy. Czytam ze zdumieniem: „W mieszkaniu na trzecim piętrze kamienicy przy ulicy Głogowskiej 144 zapalił się sprzęt komputerowy. Ewakuowaliśmy trzy osoby z tego mieszkania z tego dwie po decyzji pogotowia ratunkowego zostały odwiezione do szpitala ze względu na podtrucie”. A to zaledwie kilkaset metrów ode mnie.
A przecież ja też ciągle przy „sprzęcie komputerowym”.

Jak co roku afera, że to myśmy tu w Wielkopolsce wygrali powstanie, a o tym tak jakoś cicho. A o powstaniu warszawskim trąbi się na okrągło. Chociaż tam zginęło 200 tys. ludzi, stolica kraju runęła i stworzyła wolne pole dla radzieckich…
I jakoś nikt nie podnosi kwestii, że nie sztuka wygrać powstanie. Sztuka stworzyć legendę. A legendę tworzą osobowości, które są w stanie ją narzucić. Jak miasto nie ma osobowości, to je sobie ściąga – Wajdę z Gołdapi, Konwickiego z Wilna. „Ale dałem tej Warszawie kopa, co?” – mówił mi kiedyś Konwicki w wywiadzie. On, wilniuk, dał kopa Warszawie! Dziwne, ale prawdziwe.

Między świętami, a mnie czas mija tak, że dzień zaczynam podniesieniem klapy komputera, a kończę jej przyklepaniem. A jak się obudzę o trzeciej w nocy – jak dziś – to z tego samego komputera słucham audiobooka. Dziś: „Kieszeń pełna żyta” Agaty Christie, dopóki na powrót nie zasnąłem.
Ale nie ku temu prowadzę. Dorota mówi: „Rusz się z tego fotela. Pogadaj z ludźmi… Co ty wiesz o życiu, jak tak siedzisz tylko, gapisz się i stukasz.” Fakt, wiem pewnie niewiele. Ale potrzeby kontaktu z ludźmi nie czuję. Dlaczego? Bo mam ich pełno dookoła. Oglądam film za filmem, czytam fabułę za fabułą. A tam tłumy postaci. A każda ciągnie za sobą jakiś problem, dramat, historię. Szczęście albo beznadzieję. W realnym życiu to się jakoś rozkłada w czasie, nie wszystko dane jest naraz. A w filmie i literaturze – kondensacja. A że to wszystko zmyślone? Co z tego, skoro tak bardzo podobne do tego, co za oknem.

Poza tym – ja już to parę razy słyszałem. Zygmunt Kałużyński pisał o krytykach filmowych, że ich nie bawią szczególnie imprezy. „Nawet rzadko się urzynają…” Z jakiego powodu? Ano stąd, że życie filmowe dostarcza im tylu emocji, iż nie trzeba ich już podkręcać.

To samo w bardzo dawnej rozmowie z Jerzym Waldorffem. Walczył o te Stare Powązki, a ja go spytałem,  czy mu nie nudno tak godzinami spacerować po cmentarzu. Zdziwił się. I powiada, że on się tam czuje jak w najbliższym, w dodatku doskonałym towarzystwie. Tu baron spoczywa, tam hrabia. A on ich wszystkich znał z życiorysu, z twarzy, z obyczaju. Więc  chodząc alejkami po prostu spotykał dobrych znajomych.

Nawał pisania. Jak się skarżyłem mojej śp. mamie, że nie nadążam, zawsze cytowała mityczną prorokinię Michaldę. Z jakichś szpargałów sprzedawanych po odpustach:
„Będziecie liczyć, a nie doliczycie się, będziecie pisać,  nie dopiszecie się…”

Na co dzień politycy smęcą i ględzą. Ale są jeszcze w tym kraju ludzie, którzy potrafią porwać płomiennym przemówieniem. Oto kielecki  biskup Ryczan i apeluje: „Ojcowie! Stańcie w jednym szeregu, by bronić rodziny. Ojcowie wszystkich rodzin sakramentalnych i bez sakramentu! Stańcie razem w obronie rodziny przed współczesnym «Herodem», który nosi na imię ideologia gender.”
Media, jak to media – oburzyły się na porównanie genderystów do ludobójcy, jakim był Herod.
I nikt jakoś nie zapytał biskupa, na jakim wiecu słyszał ostatnio sformułowanie: „Stańcie w jednym szeregu, by bronić…”

W dyskusjach na forach – niezależnie od tematu – wraca refren: „Wejdz w google i wpisz strategia domowego zysku, dowiedz sie jak mozna zarabiac przez internet.”
Poza tym – po staremu. Jakiś kierowca przejechał człowieka, bo ten przechodził przez jezdnię na czworakach. (Humor zeszytów: „Maria Dąbrowska opisywała nędzę na czworakach”)
A w Supraślu policja aresztowała „Światełko betlejemskie”.