Poznańska galeria handlowa „Malta”. Dorota włóczy się po sklepach – że też jej się to nie znudzi! – ja w kawiarni, przy komputerze. Co chwilę jacyś przyjezdni przystają i robią sobie pamiątkowe zdjęcie na tle amfilady sklepów. Jak na tle Giewontu lub na molo w Sopocie. Gdyby mogli, wryliby pewnie napis: „Tu byłem”.

Sytuacja na polskiej prawicy szalenie się komplikuje. Oto tytuł jednej z analiz politycznych: „Skompromitowany ziobrysta rozbijał Solidarną Polskę, by Jarosław Kaczyński mógł utrzeć nosa o. Tadeuszowi Rydzykowi.” Nie rozumiem w ząb.

Za to w Radiu M. – falstart. Otóż, aby modlić się na antenie, czyli przed całą Polską (Pan Jezus zalecał raczej, by nikt nas na modlitwie nie widział), dzwonią tam różne panie, rzadziej panowie. I słychać, że bardzo pragną się dodzwonić. Niektóre uczyniły z tego nawet rodzaj sportu, o czym ojcowie prowadzący wielokrotnie mówili. Otóż taka gorliwa dama, gdy nie może się przebić ze swoim głosem na antenę, naciska raz za razem przycisk „redial” w telefonie. W końcu za którymś razem się udaje. Tylko jakoś mi się nie chce wierzyć, że taka pani w trakcie uporczywych prób nawiązania połączenia rozważa jeszcze tajemnice różańca…
Dzisiejszy falstart polegał na tym, że trwała audycja z rozmaitymi ogłoszeniami: a to marsz, a to podpisywanie protestu, a to msza, a to pielgrzymka. I nagle telefonuje słuchaczka i mówi, że ona się zgłasza „do modlitwy”. Ojciec wyjaśnia, że modlitwa będzie dopiero za kwadrans. Ale ten ton żalu w jej głosie, gdy się żegnała… Kto wie, kiedy się znowu dodzwoni…

Dorota, jak się nudzi w bibliotece, to czyta blogi. Na jednym z jej ulubionych pojawiła się informacja, że autorce pękła deska klozetowa. I to w dwóch miejscach naraz. Teraz znajomy, „złota rączka”, próbuje ją posklejać. Ludzie czytają, doradzają, komentują. „- Widzisz – mówi – tak się pisze bloga. A nie te twoje nudziarstwa.”

Wiosenny tatar w restauracji „Pod dębami” w Rogalinie. I jakieś wizualizacje.

Rejestrujemy pierwsze, nieśmiałe jeszcze, wiosenne pąki.

Oraz ogłoszenie miejscowego dilera.

A także rzeczonego tatara, tuż przed spożyciem. Pytanie za pięć złotych. Dlaczego w PRL-owskiej gastronomii tatar nazywany był uparcie „inwalidą”?

Gender w polskim filmie, cd. Widziałem to sto razy, ale oglądam, bo mi potrzebne do książki. „Przepraszam, czy tu biją” Piwowskiego. Jest tam scena, w której Belus próbuje się urwać tajniakowi, co go śledzi. I zwraca się do patrolu milicyjnego wskazując na tajniaka: „- Przepraszam panów, ale jakiś facet mnie napastuje. – Jak to napastuje? – Daje pięćset złotych, kwiaty, ciągnie do taksówki … – Który to jest? Ten z kwiatami właśnie.” I już milicjanci dobierają się do gendera.

Internet o potępianym wczoraj księdzu Natanku (w sieci jest doskonale znany): „Nie wiem, co on bierze, ale to działa.”

W portalu Lisa NaTemat. Na temat filmów o papieżu: „O samym Wojtyle filmów było mnóstwo, ale właściwie każdy spotykał się z podobnymi zarzutami. Jak mówi w rozmowie z naTemat krytyk filmowy Wiesław Kot, ostatnia produkcja tylko potwierdza, że na papieżu Polaku kino „poległo”. – Ja nie mam wątpliwości, że to próba wyłudzenia pieniędzy przed kanonizacją. Książki się nie sprzedają, pielgrzymki do Rzymu też słabo, więc jest taki film. I znów, tak jak przy poprzednich obrazach, palimy papieżowi kadzidła, bezrefleksyjnie budujemy mu filmowy pomnik – komentuje. Od „Z dalekiego kraju” Krzysztofa Zanussiego z 1981 roku, przez amerykański „Papież Jan Paweł II” z 1984 roku, po „Jan Paweł II” z Jonem Voight’em i „Karol. Człowiek, który został papieżem” z Piotrem Adamczykiem – zdaniem Kota wszystkie te filmy można wrzucić do jednego worka. Tak jak w przypadku „Karola, który został świętym” pada porównanie do kramu z dewocjonaliami. – Pod Jasną Górą na bazarach sprzedaje się oleodruki z wizerunkiem papieża. Filmy pełnią podobną rolę. Padamy przed papieżem na kolana, a czasem wręcz na twarz. Nie umiemy wykorzystać tego, co dla Polski zrobił, bo podskórnie się go boimy. Wolimy się do niego modlić, niż z nim rozmawiać. Dlatego też tego typu kino rzadko ocenia się pod kątem artystycznym – zauważa krytyk.”

TVN się zapytuje, co to jest z tymi filmami, których tytuły poznaniacy tłumaczą na gwarę. Mówię, że każdy chce być skądś. Nie z anonimowego osiedla i witryny internetowej. Chcą być z Łazarza, Jeżyc, Widy, Górczyna, gdzie kręcimy. Więc nawet młodzi uczą się gwary, bo na co dzień gwarą w Poznaniu nikt  nie mówi. A potem: „Psy” = „Kejtry”; „Chłopaki nie płaczą” = „Szczuny nie duczom”. Itd.

Odpowiedź Frondy Pl na warszawskie „Dni ateizmu”: „Różańce w dłoń, ateistę goń, goń, goń”.

I ostrzeżenie przed grupą metalową Kiss. Bo „Kiss jest grupą, która łączy w swojej twórczości demoniczność, hedonizm, makabrę i seksoholizm, oparte do tego na gruncie obiektywizmu filozoficznego.” Jak by muzycy zespołu Kiss dowiedzieli się, że są oparci „na gruncie obiektywizmu filozoficznego”, to by im dopiero kopary poopadały.

Po poznańskich ulicach porusza się samochód z nadrukowanymi literami „Apokalipsa!!!”. Na dachu obraz M.B. Częstochowskiej i głośniki, z których leci jakieś niejasne przesłanie. Kliknąłem w Internet. Okazało się, że pewien gorliwy wyznawca naszej religii dostał od Ducha Świętego poufną, ale za to pewną wiadomość, że koniec świata wyznaczony został na rok 2017. Czyli za chwilę. I on musi powiadomić o tym ludzkość. Więc w miarę swoich możliwości powiadamia…

Godziny, kiedy Dorota idzie na zakupy, a ja tkwię w aucie to pasma nieskończonej nudy. Dziś z nudów fotografowałem demoniczne drzewo, które rośnie przy Lidlu na poznańskiej Wildzie.

Po drugiej stronie ulicy – ale przed moimi oknami – zawisł kolorowy baner, który zaprasza na zajęcia z „kultury tropikalnej”. Jeden z przedmiotów: „edukacja dżunglowa”. Może się zapisać? Ostatecznie żyje się w „asfaltowej dżungli”. I to bez elementarnej edukacji.

Właśnie! Z tym nazewnictwem same problemy. Nikt już nie napisze na szyldzie „zakład kosmetyczny”. Teraz pisze się: „Plantacja urody”, „Fabryka wdzięku”, „Farma piękna”. Panie nie powiedzą już, że idą, by być wałkowane, szczypane i okładane błotem. Idą „na farmę”.

Znowu czepiają się biednego księdza Natanka. A on ma takie jazdy! Tak dawał czadu z tej swojej kazalnicy! YouTube notował rekordy odsłon z jego kazaniami. Inni kaznodzieje nie notują nawet ułamka tego zainteresowania. Ale katolicy bywają ludźmi bez poczucia humoru. Czytam w sieci: „To banał, ale widać nie dla wszystkich: I tysiąc Palikotów nie zrobi tyle dla laicyzacji Polski co Natanek, Rydzyk, Michalik et consortes…” Ale też – bądźmy sprawiedliwi – nikt nie zrobi więcej niż oni, by nasze życie było bardziej pogodne, wesołe, optymistyczne.

Wspominałem tu kiedyś o nożowniku, który wtargnął do zboru Świadków Jehowy i pochlastał jedną panią. Okazuje się, że to mógł być tzw. wykluczony. Czyli świadek były, taki, którego wspólnota już nie chce. I że podobno to ta pani go wykluczyła. No, to teraz ma nauczkę.

Z frontu gender. O tym, jak silne jest lobby genderowe, najlepiej świadczy to, iż do tej pory jeszcze setki, a nawet tysiące gmin i powiatów w Polsce nie wydało uchwały potępiającej tę ideologię. Ostatnio uczyniła to Rada Powiatu Wodzisławskiego na Śląsku. Ale i tak można takie uchwały policzyć na palcach obu rąk. Należy więc domniemywać, że tam, gdzie stosownych uchwał nie było, działa silny gender. Czyli w całej Polsce. I co? Rację ma Radio M., że genderyzm nas zalewa!

W Buku cmentarz i kościółek. Uroczy, choć nieczynny. I osobliwości. Najpierw ładnie utrzymany grób, porośnięty rasową trawą, zadbany. Ale bez krzyżyka i tabliczki. Grób nieznanego żołnierza? A całkiem obok coś zupełnie odwrotnego. Stoi sobie grobowiec. Z rejestrem pochowanych, a jakże. Ale na szczycie ma dodatkowo napis, że to grobowiec. Po prostu. Żeby ktoś nie pomylił – aż boję się pomyśleć, z czym!