Tomasz Sikorski „Samotność dźwięków”:

Tomasz Sikorski był pierwszym przedstawicielem minimalizmu w muzyce polskiej lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. On też zaszczepił minimalizm muzyce europejskiej, w znacznym stopniu niezależnie od wcześniejszych wzorów amerykańskich.

Z sieci: „Samotność dźwięków na taśmę została zrealizowana w Ośrodku Muzyki Elektronicznej Columbia-Princeton w październiku i listopadzie 1975. Prawykonanie odbyło się 13 marca 1976 roku na Uniwersytecie Stanu Floryda w Tallahassee. Polska premiera miała miejsce w tym samym roku podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”. Czas trwania utworu: 21’45”.
Najczęściej powtarzanym stwierdzeniem o utworze Samotność dźwięków jest to sugerujące, że to jeden, długi, trwający ponad dwadzieścia minut dźwięk. Co bardziej śmiali słuchacze, uznają kompozycję za przykład skrajnego „minimalizmu”, sytuujący się tylko o krok od 4’33 Cage’a. Są to slogany tyleż efektowne, co dalekie od prawdy. Jest to bowiem utwór o niezwykłym bogactwie barwowym, w sposób dogłębny, „maksymalistyczny” eksplorujący strukturę dźwięku.
Tylko precyzyjna projekcja dźwięku i całkowita cisza stwarzają warunki do usłyszenia niuansów kłębiących się głęboko pod powierzchnią gęstej i stłumionej masy dźwiękowej”.