Irlandia, lata 60.
Dziewczęta, nastoletnie matki, w pensjonacie dla sióstr.
Maria Magdalena patronka pokutnic. Pracują, by odkupić grzech.
Rose skierowana, bo ładna i kusi chłopaków.
Workowate ciuchy. Nawet majtki wolno im zmieniać tylko pod workowatą szubą. Wszystko na komendę, na gwizdek.
W powietrzu wisi obsesja seksualna. Wszystko, co cielesne grzeszne, inne sprawy są obojętne.
Rygor więzienny
Starsza doradza: „Jak zobaczą, że się przyjaźnicie, żywcem obedrą was ze skóry”.
Pensjonariuszki jedzą kaszę z misek. Siostry osobno za przepierzeniem, na obrusie, z porcelany, oczywiście szyneczka itd.
A jak zakonnica-dozorczyni niezbyt się przykłada do pilnowania, ląduje na misjach w Afryce. A tam pracuje z trędowatymi.
Ale siostry to drugi etap. Najpierw dziewczyny wyrzeka się rodzina, sąsiedzi, parafia. Przytułek to ostatnie stadium represji.

Siostry Magdalenki / The Magdalene Sisters,  reż.  Peter Mullan 2002