Byłem niedawno na tym polu słoneczników i pisałem, że czuję się jak fuckin’ Van Gogh. Jestem znowu, a te cholery kwitną od nowa. Czuję się jak double fuckin’ Van Gogh.:

Idę ścieżką, patrzę – Dorota! Podchodzę bliżej. Nie, to mała żmijka. Ale one takie podobne…:

Jezioro Góreckie, sztuczne ruiny zameczku, te sprawy…:

Po południu malarstwo w Muzeum Narodowym. Dorota wyjechała, więc moje menu na chwilę obecną bardzo przypomina płótno Marii Nicz-Borowiakowej (z roku 1925).:

Ale nie jest najgorzej, bo mogłoby przypominać menu z obrazu (?) Antoniego Starczewskiego.:

A przecież mogłoby być jak co dzień (Wacław Taranczewski 1932).:

O Kantorze i parasolach już, zdaje się, wspominałem.:

W lesie było dziś +30, więc człowiek patrzy na Fałata z wyjątkową rozkoszą.:

Na tym dziele Henryka Stażewskiego obluzowały się dwa kwadraciki. W pierwszym odruchu chciałem poprawić, ale pani pilnująca zareagowała natychmiast: „Proszę nie dotykać eksponatów!”:

W ogóle to jest osobna rozkosz. Bo człowiek w najwyższym skupieniu zgłębia – powiedzmy – takie dzieło. Cały napięty jak struna. A tu z boku dobiegają głosy pań pilnujących: „- Schabowych to im na cały tydzień przygotowałam, niech sobie odgrzewają! – A ja moim to tylko tera kartofle z kapuchą, bo ostatnio wyskoczyli na mnie z pyskiem, że mielony przypalony! A jak nie miał być przypalony, kiedy akurat przyszedł listonosz”…: