Nowelka kryminalna J. Lutza adoptowana przez Ewę Szumańską i przekładana na polskie realia przez Waligórskiego. Na wstępie zaznacza, że Szumańska znana jest w Polsce z tego, że tłumaczy Lutza, a ten znany jest w Stanach z tego, że na polski tłumaczy go Szumańska.:
Odwiedziny, reż. Andrzej Waligórski 1969
Kolejny dzień, kolejne jezioro. Z tym, że w deszczu, wietrze, w śniegu, nawet w drobnym gradzie. I to w samym środku dnia!:
We Włoszech takie rzeczy nie do pomyślenia! Do pomyślenia jest za to Plac Świętego Marka czy na przykład Ponte Rialto.:
A co do słynnego piosenkarza-kolekcjonera z Mediolanu, Marino mariniego, to proszę bardzo!:
Jako Holmes – Jan Świderski:
Przygoda w Foulkes Rath, reż. Edward Płaczek 1956
Przymiarka do nowej audycji. Nagraliśmy z kolegą „mistrzem konsolety” pierwszy pilotażowy odcinek. Może coś z tego będzie, może nie. W takim razie pozostanie dokumentacja. :
Jezioro Rosnowieckie jest tam, gdzie je zostawiłem. To bardzo uprzejme z jego strony.:
Ta ostatnia niedziela… Alpy tyrolskie – od Mediolanu do Innsbrucka i dalej na Norymbergę. Miejscami robią wrażenie nawet większe niż Tatry oglądane z Gubałówki, choć wydaje się to niemożliwe…:
Opowiadanie F. Durrenmatta. Noblista, który robi karierę opisują popełnione przez siebie morderstwa.
Jak zwykle mistrzowski Krzysztof Gosztyła i równie zjawiskowy Wojciech Pszoniak:
Jesienny wieczór, reż. Janusz Kukuła 2014
Mediolan. I od razu zaznaczam, że nie ma co się ekscytować doniesieniami z polskiego parlamentu, bo na przykład w jednym z muzeów mały Jezusek…:
Poza tym same banały. Pod katedrą jestem po raz kolejny i znowu nie wszedlem do środka. Kolejka i drobiazgowa kontrola. Cóż, trzeba będzie zrobić kolejne podejście.:
Galeria Wiktora Emanuela.:
Oczywiście La Scala.:
Targ staroci, na którym kupiłem nieco na ścianę (nie wiem, czy zmieszczę), ale nie z tego, co na zdjęciach.:
Potem mnóstwo różności, ale najważniejsze, że wiosna już sunie. Tramwajem. Może i do nas dojedzie…:
Wieczorem znowu katedra, ale już z okien muzeum sztuki współczesnej. Też mają niezłe odpały. Zwłaszacza ze zbiorów pana, który u nas śpiewał „Nie płacz, kiedy odjadę”.:
Rano z okna hotelowego w Villach ukazały się te Alpy, przez które tu dojeżdżaliśmy. Na horyzoncie, ale zawsze. Ale te wyższe były dopiero przed nami.:
Na ścianie okaz malarstwa hotelowego, który z miejsca skojarzył mi się z okładką pewnej płyty.:
Wenecja. Ostatni raz byłem tu aż 20 lat temu. Jakoś nie leżała po drodze, a i te tłumy odstręczały. Zwłaszcza w upał. Więc – Plac Świętego Marka i okolice. Zaczyna się karnawał, wszędzie sprzedają maski. Niektóre nawet gustowne:
Odsłuchane w samochodzie:
Sylwia Chutnik „Smutek cinkciarza” 2019. Czyta Zbigniew Buczkowski, że lepiej nie można. Na faktach. Cinkciarz miał na imię Wiesiek. Zamordowany we własnej windzie…
Tym razem Alpy austriackie. Ale z tym oddachaniem to dokładnie tak jak w wiadomym filmie. Do Villach (niedaleko granicy włoskiej) dotarliśmy po zmroku. Więc Alpy dały się poznać tylko z licznych tuneli po drodze. Wcześniej Wiedeń, w Wiedniu Belveder.:
W Belvederze oczywiście najsłynniejszy obraz austriacki, „Pocałunek” Gustava Klimta. Ostatni raz podobny tłumek Japończyków przed jednym obrazem spotkaliśmy w Oslo przed „Krzykiem” Muncha. Kto wie, może to ci sami?:
Wieczór w Grazu.: