Morton Feldman „Triadic Memories”:
Wiki: „>Triadic Memories< to solowy utwór na fortepian skomponowany przez amerykańskiego kompozytora Mortona Feldmana w 1981 roku, dedykowany pianistom klasycznym Rogerowi Woodwardowi i Aki Takahashiemu. Utwór ten zwiastuje późny okres twórczości kompozytora i trwa około 90 minut”.
Morton Feldman „For Samuel Beckett” 1987:
AllMusic: „W przeciwieństwie do niektórych późnych dzieł Feldmana, które słusznie są chwalone za słodycz brzmienia, długi czas trwania i niekończące się poczucie samotniczego spokoju, For Samuel Beckett ma charakter tajemniczy i nieco groźny. Podzielone grupy instrumentalne wymieniają wysokości tonów należących do dużego, dysonansowego akordu klastrowego. Podstawowe nuty w użyciu nie różnią się, ale kolejność, w jakiej pojawiają się i wynikające z nich kombinacje, już tak. Jak powiedział kiedyś Marcel Duchamp: „Powtarzanie to zmiana” i jest to wspaniały przykład minimalizmu w muzyce, która nie jest „minimalistyczna” w stylu, przynajmniej nie w zwykłym tego słowa znaczeniu”.
Witold Lutosławski „Livre Pour Orchestra”:
Sieć: „It belongs to the composers so-called aleatoric period and it immediately won acclaim and entered the concert repertoire. The title of the piece (in translation: Book for Orchestra) refers to the famous Livres pour clavesin by François Couperin and Jan Sebastian Bachs Orgelbüchlein amongst others” It belongs to the composers so-called aleatoric period and it immediately won acclaim and entered the concert repertoire. The title of the piece (in translation: Book for Orchestra) refers to the famous Livres pour clavesin by François Couperin and Jan Sebastian Bachs Orgelbüchlein amongst others”.
Witold Lutosławki „Gry weneckie”:
Wiki: „W utworze orkiestrowym >Gry weneckie< pojawiła się technika aleatoryzmu kontrolowanego, odtąd tak typowa dla muzyki Lutosławskiego, że powszechnie kojarzona z jego nazwiskiem”.
Arne Nordheim „Epitaffio” 1963:
Sieć: „Artystyczne drogi Nordheima uczyniły go latarnią morską we współczesnym świecie przez ponad 50 lat. We własnym kraju jego otwarta postawa czyniła go łatwym celem ataków i pogardy, postrzeganym jako przedstawiciel sztuki modernistycznej. Miał siłę i wizję, aby nie poddawać się i kontynuować swoją pracę. Ostatecznie Nordheim otrzymał najwyższe wyrazy uznania za swoją pracę i w 1982 roku przeprowadził się do Grotten, honorowej rezydencji rządu norweskiego w pobliżu Pałacu Królewskiego. Arne Nordheim zmarł zaledwie kilka tygodni po ukończeniu niniejszego nagrania.
Witold Szalonek „Requiem”:
Sieć: „Witold Szalonek należy do grupy kompozytorów XX wieku, którzy w poszukiwaniu nowego materiału dźwiękowego eksperymentują z tradycyjnymi instrumentami, uzyskując z nich niecodzienne brzmienia. Inspiracją do takich poszukiwań było zetknięcie się Szalonka w latach sześćdziesiątych z muzyką pozaeuropejską o brzmieniach całkowicie odmiennych od tradycyjnych brzmień instrumentów europejskich. Te drugie mają określoną strukturę i przewidywalną postać. Pierwsze są niestabilne, nieokreślone i w znacznym stopniu nieprzewidywalne. Właśnie one mogłyby dobrze odpowiadać gwałtownej potrzebie nowego brzmienia dla nowej muzyki”.