Na krótkim spacerze. Wierzba. Studium przedmiotu.:
Archiwum miesiąca: luty 2024
Jan Kovařík „The blue story of the last night”
Jan Kovařík „The blue story of the last night” 2016:
Ilu z nas podpisałoby się pod taką historią?
Sieć: „Born in 1980, he lives and works in Prague. In 2005 he took his Master of Arts from the AVU (Academy of Fine Arts) in Prague”.
Gérard Grisey „Les Espaces acoustiques”:
Gérard Grisey „Les Espaces acoustiques”:
Sieć: „Muzyczny język tego cyklu podsumowałbym następująco:
Dość komponowania nut, czas na komponowanie dźwięków.
Komponowanie już nie samych dźwięków, ale różnicy, która je oddziela (stopnia przed-słyszalności).
Kontrolowanie tych różnic, tj. rozwijanie (lub nierozwijanie) dźwięku oraz szybkości jego rozwoju.
Uwzględnienie relatywizmu naszej percepcji słuchowej”.
Day by day
Bonomo Faita „Dyptyk: Insomnia 2”
Bonomo Faita „Dyptyk: Insomnia 2” 2017:
„Nie patrzę daleko, obrazy same mnie znajdują” – mówi, parafrazując Picassa.
Przy zachowaniu wszelkich proporcji – mam podobnie.
Z sieci: „Bonomo Faita Urodzony w Brescii w 1955 roku, mieszka w mieście, w którym się urodził, w domu-pracowni-ogrodzie. Tam rysuje, fotografuje i modeluje, a także gotuje, pierze i słucha muzyki. Praktycznie nigdy nie opuszcza swojego miasta, ani nawet swojej ulicy. Dziś przybył tam cały świat: Afryka, Azja, Europa i obie Ameryki… W jego twórczości media są tak przemieszane, że przeniósł centrum historii na peryferia”.
Tomasz Sikorski „Samotność dźwięków”
Tomasz Sikorski „Samotność dźwięków”:
Tomasz Sikorski był pierwszym przedstawicielem minimalizmu w muzyce polskiej lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. On też zaszczepił minimalizm muzyce europejskiej, w znacznym stopniu niezależnie od wcześniejszych wzorów amerykańskich.
Z sieci: „Samotność dźwięków na taśmę została zrealizowana w Ośrodku Muzyki Elektronicznej Columbia-Princeton w październiku i listopadzie 1975. Prawykonanie odbyło się 13 marca 1976 roku na Uniwersytecie Stanu Floryda w Tallahassee. Polska premiera miała miejsce w tym samym roku podczas Festiwalu „Warszawska Jesień”. Czas trwania utworu: 21’45”.
Najczęściej powtarzanym stwierdzeniem o utworze Samotność dźwięków jest to sugerujące, że to jeden, długi, trwający ponad dwadzieścia minut dźwięk. Co bardziej śmiali słuchacze, uznają kompozycję za przykład skrajnego „minimalizmu”, sytuujący się tylko o krok od 4’33 Cage’a. Są to slogany tyleż efektowne, co dalekie od prawdy. Jest to bowiem utwór o niezwykłym bogactwie barwowym, w sposób dogłębny, „maksymalistyczny” eksplorujący strukturę dźwięku.
Tylko precyzyjna projekcja dźwięku i całkowita cisza stwarzają warunki do usłyszenia niuansów kłębiących się głęboko pod powierzchnią gęstej i stłumionej masy dźwiękowej”.