Slow w alejce:
Słuchamy o obrazach. Dwójka, dr Grażyna Bastek, Jan Vermeer „Widok na Delfty”. Wszystko malowane w pracowni, na zegarze 7.10.:
Archiwum miesiąca: lipiec 2021
Jacques Loussier „The Best of Play Bach”
Jacques Loussier „The Best of Play Bach”:
Tytuł mówi… choć brzmi to trochę jak z foyer renomowanego hotelu…
Spod lady – Living Doll
Niepamięć – 30 lipca 2021
Szanowni Państwo,
Musimy zacząć tracić pamięć, nawet tylko stopniowo i nieznacznie, by zdać sobie sprawę, że pamięć stanowi nasze życie. Życie bez pamięci jest niczym (…). Pamięć jest naszym spoiwem, powodem istnienia, wrażliwością, nawet naszym działaniem. Bez niej jesteśmy niczym – pisał w pamiętnikach wybitny człowiek kina, hiszpański reżyser Luis Bunuel.
A my tę płomienna tezę mamy dziś wyłożoną w więcej niż skromnym filmie składkowym, na który – niewielkie zresztą – pieniądze sypnęła Grecja, Słowenia i Polska. Film pod zajętym już od dawna tytułem „Niepamięć” koordynował reżyser Christos Nikou, który dopiero wypływa na szersze, światowe wody, poza wyspy Peloponezu. Pewnie marzy mu się kariera rodaka Yórgosa Lánthimosa, autora „Lobstera”, u którego grywają już gwiazdy tej miary co Colin Farrell.
Nie będzie to całkiem łatwe – choć w następnym filmie Nikou zameldowała się już amerykańska aktorka Carey Mulligan – bo też Nikou nie robi filmy na tematy proste i nie kręci rzeczy efektownych. Przypomina raczej tych wybitnych amerykańskich jazzmanów w typie Charliego Parkera czy Milesa Davisa, którzy nie czekali na bigband – wchodzili na estradkę, grali, co mieli do zagrania i schodzili. Nie absorbowali widowni nawet minutę dłużej niż to było ich zdaniem konieczne.
Tak tez działa Nikou. Jego film to nie fresk, z jakim mieliśmy do czynienia w przypadku filmu „Berlin Alexanderplatz”, to w żadnym razie traktat, nawet nie esej czy rozprawka. To raczej interwencja. Na temat pamięci i tożsamości. Jest więc nie tyle – krótko i na temat. Co – krótko sygnalizujemy temat. I schodzimy z estradki.
Złota mucha
Slow w nowym miejscu. Dookoła wszystko dojrzewa – zboże i żołędzie. Na oparciu fotelika przysiadł jakiś cudowny owad. Spędzilismy miłą chwilę.:
W Domu Kultury w Kościanie wstęp do filmu „Niepamięć”.:
Piotr Stankiewicz „21 polskich grzechów głównych”
Piotr Stankiewicz „21 polskich grzechów głównych”:
Jedna z ważniejszych książek, jakie mi się trafiły na przestrzeni paru ostatnich lat.
Cytaty:
Niedasizm to postawa, z którą spotykamy się na co dzień: że nie da się. To pogląd, że lepiej jest czegoś nie zrobić niż zrobić. To skłonność do tego, by skupiać się nie na rozwiązaniu problemu, ale na dowodzeniu, że nie da się go rozwiązać. Niedasizm to zarówno przekonanie, że brak działania jest lepszy niż działanie…
Niedasizm nam nie służy, ale święcie go bronimy.
Czytaj dalej Piotr Stankiewicz „21 polskich grzechów głównych”