Piotr Stankiewicz „Sztuka życia według stoików”:

Końcówka. Autor przypomina, że Marek Aureliusz spisywał swe stoickie poglądy, by zawsze mieć je na wyciągnięcie ręki i móc do nich wracać. Więc książkę należałoby zacząć czytać od początku albo co dnia sięgać po któryć z fragmentów. Co – mam nadzieję – się stanie.
Cytaty:

Potrzeba wielkiej wytrwałości i zachodu, żeby się regularnie i systematycznie unieszczęśliwiać, a przede wszystkim, by w tym nieszczęściu trwać. Jakże męczące jest to wynajdowanie ciągle nowych powodów do smutku! Jakże męczące jest ciągłe wyszukiwanie potencjalnych nieszczęść! Naprawdę, trzeba się niemało natrudzić, żeby wszystko, co się dzieje w świecie, postrzegać wyłącznie przez pryzmat nieszczęścia, żeby nie dać sobie ściągnąć czarnych okularów. Wiele, wiele wysiłku i inwencji trzeba utopić w tym, by konsekwentnie i systematycznie odpierać przychodzące stąd i owąd sygnały, że świat nie jest wcale taki zły, jak to się wydaje. Bycie nieszczęśliwym jest w gruncie rzeczy trudne i bardzo męczące.

Pozostaje puenta, ostatni akord, który powinien brzmieć nam w uszach, kiedy już tę książkę zamkniemy. Jaki to akord? Bardzo prosty: cieszmy się! Wszystko, co tu sobie powiedzieliśmy, zmierzało do jednego: byśmy umieli być szczęśliwi zawsze i w każdych okolicznościach. Właśnie po to jest stoicyzm: by przypomnieć nam, że mamy w życiu prawo do szczęścia i możliwość korzystania z niego. Stoicyzm jest filozofią dobrego życia i radości, filozofią, która czyni nas szczęśliwymi. Jest filozofią szczęścia osiąganego tu i teraz, każdego dnia. Bez zwłoki, bez odroczeń, bez oglądania się na rzeczy od nas niezależne.

Mówiąc językiem menedżerów: stoicy to ludzie, którzy w stopniu doskonałym posiedli sztukę zarządzania swoją duszą, umysłem i ciałem, dlatego też ze spokojem w sercu radzą sobie z każdym możliwym problemem.