Fernando Pessoa „Księga niepokoju”:

Portugalski klasyk doby modernizmu. Wcielał się w role kilku autorów i pisał z ich punktu widzenia. Utrzymywał się z pracy księgowego.
Cytaty:

Uważam życie za gospodę, w której muszę czekać na dyliżans z otchłani. Nie wiem, dokąd mnie zawiezie, bo niczego nie wiem.

To są moje Wyznania, a jeżeli niczego w nich nie mówię, to dlatego, że nie mam nic do powiedzenia.

Wszystko to sen i fantasmagoria; i nie ma większego znaczenia, czy sen ma formę biurowych zapisków, czy prozy wielkiego formatu.

Mieć co jeść i pić, mieć gdzie mieszkać, mieć trochę wolnego czasu na marzenia, na pisa­nie i na sen – czego więcej mógłbym chcieć od Bogów lub oczekiwać od Losu?

Jestem pewien, że gdybym dostał świat do ręki, to wymieniłbym go na bilet na Rua dos Douradores. Może moim przeznaczeniem jest wiecznie być księgowym, a poezja lub literatura to motyl, który siadając mi na głowie czyni mnie tym śmieszniejszym, im większe jest jego piękno.

Kiedy przyglądam się zmarłemu, śmierć wydaje mi się wyruszeniem w drogę. Zwłoki robią na mnie wrażenie porzuconego ubrania.

Akurat teraz, kiedy tkwię bezwładnie w biurze, bo wszyscy inni poszli na obiad, przyglądam się przez matowe okno starcowi, który sunie chwiejnie chodnikiem po drugiej stronie ulicy. Nie jest pija­ny – on marzy. Skupia się na tym, co nie istnieje. Być może wciąż ma nadzieję.

Zachód słońca to zjawisko intelektualne.

Żyjemy podczas przerwy w koncercie.

Nigdy nie zajmowałem się niczym innym niż marzeniem. Było to – i tylko to – sensem mojego życia.

Moja przeszłość jest wszystkim, czym nie zdołałem być.

Na co mi ogłaszać się geniuszem, skoro zawsze kończę jako pomocnik księgowego?