Trójkowa kryminałka przedstawiana swego czasu na żywo ze studia im. A. Osieckiej. Krakowski patolog na tropie seryjnego mordercy.
Mariusz Bonaszewski, którego głos już pewnie zawsze będzie się kojarzył z powieściami Jo Nesbo.:

Sekcja, reż. Anna Wieczór-Bluszcz

Tekst Luigi Pirandello oczywiście. Ta sama historia w oczach każdej kolejnej postaci wygląda zupełnie inaczej. W 1917 roku była to jakaś rewelacja.
Stanisław Zaczyk:

Tak jest, jak się państwu zdaje, reż. Zbigniew Kopalko 1961

Tekst Stanisław Stampf’l. Beznadziejna samotność w „domu spokojnej starości”.
Jan Świderski:

Kundel, reż. Zdzisław Nardelii 1976

Tekst Przemysław Borkowski. Kobieta, która nie jest pewna, czy aby nie trwa w śmierci klinicznej, z czasem niczego nie jest pewna. Słuchacz też.
Jako sąsiad po udarze Henryk Talar:

Prawdziwe życie, reż. Janusz Kukuła

Historia detektywistyczna stylizowana na opowiadania Conan Doyle’a. Nagrana przez autora z grupą przyjaciół (najwidoczniej). Uroczo nieporadne.
Holmes:

Jakub Skrzypczak „Jacob Berreto i zabójstwo w szpitalu psychiatrycznym”

Wszystko wiadomo. W roli ojca Wiesław Michnikowski:

„Sanatorium pod Klepsydrą”, reż. Waldemar Modestowicz 2005

TZO, z tych nowszych. Tekst Joanna Opiat-Bojarska. Zawodowa testerka wierności (z agencji). Wrobiona.
Dorota Landowska:

Testerka wierności, reż. Adam Wojtyszko 2017

Nowela kryminalna H. Slesara, tłumaczona przez Ewę Szumańską i komentowana przez Waligórskiego.:

Kandydat, reż. Andrzej Waligórski 1968

Błękitny karbunkuł:

Śledztwo Sherlocka Holmesa. Słynny detektyw ogląda kapleusz sprawcy. Ponieważ jest obszerny, wyciaga wniosek, iż jego właściciel – jako że ma dużą głowę – pracuje umysłowo. Elementarne, drogi Watsonie!

Tekst Roberta Górskiego z Kabaretu Moralnego Niepokoju. Kilku przypadkowych znajowych zjeżdża dosanatorium. Każdy po co innego.
Piotr Adamczyk:

Sanatorium, reż. Aneta Wróbel 2014