J. S. Bach “3 Sonatas For Viola Da Gamba and Harpsichord” 1974 Najpierw słucham i przyjmuje rzecz po swojemu. Potem czytam znawców: „Otwierające Sonatę G-dur BWV 1027 Adagio nie jest bynajmniej zgrzebną przygrywką do ruchliwego Allegra, ale autonomiczną konstrukcją kontrapunktyczną opartą na szerokooddechowym temacie w eleganckim metrum 12/8. Główną myśl prezentuje najpierw gamba, potem klawesyn, po wyrafinowanym harmonicznie łączniku kolejność zostaje odwrócona. Wszystkie trzy głosy wymieniają się następnie początkiem tematu, zaś ostatni pokaz jego kompletnej wersji urywa się na pełnej napięcia dominancie”.
Bach wydaje się zdecydowanie prostszy niż to, co o nim piszą fachowcy. Swoją drogą chciałby przeczytać analogiczną analizę piosenki „Moja mała blondyneczko”:
