Jeżeli dzieje się coś nowego, to tylko w lesie, bo w kampanii… Tu w każdym razie zieleń prezentuje się już jako zwarta ściana.:
No i pokazały się fiołki.:
Owce – tylko artystyczne z Muzeum Wsi.:
A ule to już więcej niż artystyczne.:
Telewizja publiczna z pytaniem o nieme kino. Tak w ogóle. Tłumaczę, że to jakieś 40-50 lat rozwoju tej sztuki, więc trudno gadać tak bez wyspecyfikowania. Ale nie chcą słuchać. Mam się stawić, pogadać parę minut i spadać. Już oni sobie coś wytną. As usual.
Jean Rondeau “Bach. Imagine” (2015). Na okładce płyty wykonawca wygląda na nieco szurniętego, ale to wrażenie mylące. Gra wybrane kawałki z wielką dyscyplina i uwagą. Na klawesynie. Sporo utworów krótkich, więc jest zmienność nastrojów. Ale bez przesady – jak Bach to Bach.:
Scottish Chamber Orchestra “Mozart. Divertimenti” (2015). O tych utworach muzykolodzy piszą jako o wcieleniu umiaru, elegancji i harmonii w muzyce. Zwłaszcza, że miały one – zgodnie z włoską nazwą – służyć rozrywce, umilaniu czasu wolnego. Muzyka jak z morskiej piany. Lekkość i polot.:
Zainteresowanych informuję, iż rzepak tu i ówdzie już kwitnie.:
Wszystko inne też.:
Choć spora część tego, co jeszcze zakwitnie nawet nie wylazła spod ziemi.:
Gdyby nie ta kampania, mielibyśmy znacznie mniej poetów. Niezależna.pl:
„Naród Polski musi zmądrzeć!
Tym zdrajcom nie pozwolić rządzić,
Ta hołota wszystko nam sprzeda!
Poto ona nam jedność rozbija!
Pokazuje swego ryja!”
W naTemat.pl publicysta podszył się pod Jarosława Marka Rymkiewicza i dał poetyckie wyjaśnienie, wzorowane na jego liryce, dlaczego nie przyjmuje warszawskiej nagrody literackiej.:
„Kto komunę podstępną zwalczał już za młodu,
Klątwę rzuca carycy stołecznego grodu.
Nie na darmo mnie zwano >>Wolności Królewicz<<
– Więc plwam na odznaczenia Hanny Waltz-Gronkiewicz!”
Anne Queffélec “Scarlatti. Ombre et lumière” (2015). Utwory Domenico Scarlattiego pisane na klawesyn (w grze na nim był mistrzem) tu wykonuje pianistka. Pasaże wyjątkowej lekkości, zwiewności, potoczystości. Muzyka krucha i delikatna, pogodna. Pewnie takiej wymagano od niego, gdy był nadwornym kompozytorem w Polsce, Madrycie, Lizbonie. Przydaje się nawet po tylu latach…:
Analiza przypadku opętania, “jedynego potwierdzonego przez rząd USA”, co się powtarza kilkakrotnie. Jakby rząd miał tu coś do gadania.
Film w poetyce programu dokumentalnego w telewizji, z tymi wstawkami pseudodokumentalnymi i gadającymi głowami.
Naukowcy wspominający eksperyment z opętaną powtarzają bez przerwy, jakie to było „straszne”, „przerażające”, „okropne”. Jako pracownicy od spraw paranormalnych powinni się raczej oswoić. A jak nie, to przerzucić się na pszczelarstwo. Taniocha.
Tajemnica Instytutu Atticus / The Atticus Institute, reż. Chris Sparling 2015 