Mats Eiltersen, Turanga, 2005:

Ta chłodna, skandynawska blacha…

AllAboutJazz: „Turanga to stonowany, ale intensywny album, który przywołuje raczej stany umysłu niż obrazy dźwiękowe. Podczas gdy ogólnie ma klimat Bliskiego Wschodu/Południowo-Wschodniej Azji, jest w większości ukryty, z wyjątkiem „Oasis” i być może „Gamelange”. Poza tym poczucie miejsca jest podświadome. Muzycy pochodzą z Europy Północnej, konkretnie z Norwegii, Szwecji i Holandii, więc ich muzyczne „podróże” są zbudowane na ich postrzeganiu obcych miejsc (a nie na rdzennych doświadczeniach życiowych), a czasami na skalach muzycznych tam używanych”.

Arve Henriksen, Cartography, 2008:

Trąbka, która przechodzi w flet.

ECM: „Zmienna obsada – z człowiekiem od samplowania na żywo i współproducentem albumu Janem Bangiem w centrum, zapewnia serię pejzaży dźwiękowych. Ambientowo-eksperymentalną mapę nastrojów, dla wyjątkowo płynnych, śpiewających linii trąbki Arve Henriksena. Niektóre utwory są nagrywane na żywo podczas koncertu, inne są studyjnymi kreacjami. Piosenkarz David Sylvian czyta własną poezję na dwóch utworach”.

Henrik Lindstrand, Space Between, 2025

Zaczyna się jak kolęda…

Net: „Nowy album Henrika Lindstranda Space Between ukazuje kompozytora tworzącego pejzaż dźwiękowy, który obejmuje spokój, kontrast i subtelność. Podczas gdy jego charakterystyczny fortepian pozostaje w centrum, album zawiera warstwy syntezatorów i organów, instrumentów dętych drewnianych, perkusji, smyczków i momentów ciszy.
Zainspirowany japońską koncepcją Ma — przestrzeni między momentami, która tworzy znaczenie:
„Byłem zafascynowany tym, jak Ma ceni nie tylko nuty lub ruchy, ale także ciche przestrzenie, które je otaczają. W przypadku Space Between chciałem stworzyć muzykę, która oddycha, zapraszając słuchacza do znalezienia znaczenia w jej pauzach tak samo jak w melodiach” — mówi Lindstrand””.

Palle Mikkelborg, Anything But Grey 1992:

Trąbka ledwie, ledwie wywołująca słuchającego z nirwany (o ile się w nią weszło).

Wiki: „Jest samoukiem gry na trąbce, chociaż studiował dyrygenturę w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Kopenhadze. Został profesjonalnym muzykiem w 1960 roku i trzy lata później dołączył do duńskiego Radiojazzgruppen. Mikkelborg został ich liderem w 1967 roku i piastował to stanowisko do 1972 roku. Grał na trąbce w obu zespołach, ale także pisał, aranżował i dyrygował w obu”.

Lars Moller, Echoes, 2025:

I to jest to, niestety. Jak się raz posłuchałeo tego Palle i okazało się, że nastąpiło mentalne połączenie, to już się szuka następnych razów.

Jakob Bro, Uma Elmo 2021:

Niewiele jest rzeczy równie przyjemnych jak podążanie śladami tej trąbki.

Jazz Forum: „„Uma Elmo” to płyta niesłychanie kameralna, przepełniona wrażliwością i delikatnością. Każdy dźwięk jest tu ważny, każdy oddech i szept na równi współtworzą tę wyjątkową, ulotną przestrzeń, jednocześnie nawiązując do wspólnych dla nas wszystkich doświadczeń. Piękny, przejmujący i wyjątkowy album”.