Mamy zobowiązanie towarzyskie, że jak nasza koleżanka poczuje pierwsze bóle porodowe, to mąż ją odwozi do szpitala, a my zajmujemy się małą córeczką. W tej sytuacji kopnęliśmy się najdalej do Jastrowia (okolice Piły) – że jak będzie telefon, to będziemy na miejscu w godzinę z hakiem.
A Jastrowie świętuje folklor z Bukowiny. Dlaczego akurat Jastrowie? Może mieszkańcy przywędrowali tu po wojnie z Krużewnik? W obsadzie zespoły z Ukrainy, Mołdawii, Słowacji, Bułgarii, Węgier, Rumunii, no i nasi. Najfajniej było, gdy tańczyli Węgrzy i w połowie kawałka ich kapela zaczęła grać „Glori, glori, alleluja”.
Więc znalazłem się w towarzystwie górali rumuńskich (ja to ten w czerwonym sweterku).

Ale też obok mołdawskiej wersji naszych Jarzębinek.

Na miejscu zobaczyliśmy też ukraińską wersję filmu „Ostatnia parówka hrabiego Barry Kenta”.

Nic więc dziwnego, że w Pile poszliśmy się pokrzepić do baru „Miś”, opatrzonego stosownymi cytatami.

Po drodze miejscowość Ujście. Znane z historii – tutaj (wiadomo choćby z „Potopu”) podpisano kapitulację w wojnie ze Szwedami. I to historyczne miasto – jedna ulica, jak w westernie – zdecydowało się uczynić mieszkańcem honorowym Jana Pawła II. I w porządku. Tylko, że oni sugerują wzniesionym popiersiem, że nasz papież wyglądał tak:

No cóż, o wizerunek papieża za bardzo nie dbają, ale o wizerunek własny – jak najbardziej. Skąd to wywodzę? Ano z cokołu owego postumentu. Bowiem tu nie tylko ozdobnymi literami wypisano, że Rada miasteczka przyznała papieżowi tytuł, ale także stoi wyraźnie wypisany numer uchwały. Konkretnie: X/124/99. Gdyby ktoś niegodnie sugerował, że jest to uchwała nr 97 lub 98, to ma wystawione na pomniku – 99! Bo jak Rada miasta Ujście wyda uchwałę, to warto to uwiecznić na postumencie.

Dla „Lata z radiem” nagrywam jakieś wstawki o duchach w filmie. Kawałek o polskich duchach:
A my, Polacy, to co? Od macochy? Skąd! Polak jak kręci film o duchach, to w jednym obrazku pomieści tyle zjaw, że tym z Hollywood szczęki opadają. Zaczyna się jak klasyczny amerykański horror: chata na odludziu, w chacie impreza, jesienna noc, mgła ściele się jak należy. I jak w amerykańskim filmie nieletnia dziewczynka zaprasza na imprezę duchy. I kroczą poczwary: kochanek w typie wampirycznym, hetman, co przehandlował Polskę, rzeźnik, który wyciął w pień pół galicyjskiej szlachty. Jakby ten orszak zobaczył Stephen King, pociąłby się z zazdrości. Tylko te duchy zamiast rozrywać imprezę na strzępy, jak w filmie hollywoodzkim – ględzą bez końca. Nic dziwnego, że uczestnicy tej domówki kiwają się w dziwnym tańcu i zasypiają z nudów. I nic ich nie budzi, nawet jak śpiewa Niemen a Marek Perepeczko krzyczy coś o jakimś rogu i sznurku, co mu się ostał. Tak, nad tym filmem o duchach nasze kino musi jeszcze popracować.
Czuj duch!

Haiku mistrza Shiki (1867 – 1902)

Czyja motyka?
nikt się po nią nie kwapi
w takim upale –

Dziś letnia burza
zmiotła wszystkie papiery
z mojego biurka.

Dzisiaj na targu
Chciałem kupić karasia
znalazłem karpia.