Sandro Fuga „Sonata per violoncello e pianoforte No.1” 1936:
Miłe, łatwe i przyjemne, ale nie zanadto.
Wiki: „Kompozytor o zdecydowanie tradycjonalistycznych tendencjach, zwracający uwagę na formalną stronę języka. Fuga często znajdował sposoby na wyrażenie siebie przekonującą oryginalnością i inwencją, mimo że nigdy nie zbliżał się do najbardziej zaawansowanych nurtów muzyki współczesnej swoich czasów”.