Renato de Grandis, 48 preludi per pianoforte, 2014

Z lekka modernistyczny fortepian. Nie zaczepia słuchacza.

Wiki: „Początkowo tworzył w stylu umiarkowanie modernistycznym, po 1956 roku pod wpływem Bruno Maderny zaczął stosować dodekafonię i serializm w duchu radykalnego języka dźwiękowego szkoły darmsztadzkiej, nie przyjmując jednak jej dogmatycznych założeń teoretycznych. Wypracował indywidualny, pluralistyczny styl, łączący w sobie nawiązania do muzyki dawnej z nowymi środkami takimi jak aleatoryzm.
W 1987 roku zainteresował się teozofią, dla której porzucił całkowicie twórczość muzyczną”.