Luigi Nono, La lontananza nostalgica utopica futura:
Punktualizm, jaki chwytam.
Wiki: „Wykonanie utworu zajmuje od czterdziestu minut do godziny, chociaż partytura określa, że powinien trwać 45 minut. Jest on przeznaczony na skrzypce solo i osiem taśm magnetycznych. Wykonanie wymaga również ośmiu do dziesięciu pulpitów na nuty, rozmieszczonych w wielu różnych miejscach na scenie, a także wśród miejsc siedzących dla publiczności. Nono określił, że La lontananza nie jest „w żadnych okolicznościach koncertem na solo i akompaniament”, ponieważ celowo unikał postrzegania utworu jako popisowego dzieła z efektownym wirtuozerią — dotyczy on głównie interakcji między nagraną taśmą (i sposobem, w jaki inżynier dźwięku używa jej podczas występu na żywo) a skrzypcami, ponieważ to inżynier dźwięku decyduje, jaki materiał zostanie użyty, w jaki sposób i jak bardzo będzie dominujący nad skrzypcami”.