Edigey Jerzy „Szklanka czystej wody” 1974:

Czytam może trzeci, a może czwarty raz w życiu. Na szczęście szybko zapominam.:

Cytaty.:

Siostra dyżurna, siedząca przy biało lakierowanym biureczku, podniosła słuchawkę. Z wyraźną niechęcią rzuciła: — Chirurgia! Z drugiej strony drutu ktoś powiedział parę słów. Pielęgniarka odruchowo wyprostowała się na krześle i możliwie najgrzeczniejszym tonem odpowiedziała: — Tak jest panie dyrektorze.

W ostatnim numerze „Służby Zdrowia” jest ogłoszenie: szpital w Resku poszukuje ordynatora-chirurga. Na mieszkanie ofiarowują komfortową willę z garażem. W Warszawie pan ma jeden pokój z kuchnią. Z opinią mojego szpitala przyjmą tam pana z pocałowaniem ręki.

— Światło rozchodzi się z prędkością trzystu tysięcy kilometrów na sekundę. Szybkość rozchodzenia się plotki uchyla się wszelkim pomiarom. Jest po prostu nieograniczona czasem i przestrzenią.

— Nigdy nic nie wiadomo. Znam znakomitego sportowca. Narciarz i alpinista. Złamał trzy żebra przy wchodzeniu do własnej wanny.

Wspominał pan o wymówieniu pracy. Tę decyzję może pan zaskarżyć do sądu, że jest niezgodna z zasadami współżycia społecznego i socjalistycznego.

Starszy sierżant z niedowierzaniem popatrzył na Niekwasza. Westchnął w duchu, że trudno będzie spławić takiego niezwykłego petenta, który w niedzielę rano przychodzi złożyć jakieś zeznania i nie pozwoli nawet spokojnie przeczytać porannej gazety. Postanowił więc tę piłkę podać do następnego gracza. Z ociąganiem się sięgnął po słuchawkę i nakręcił numer wewnętrzny: — Obywatelu majorze — meldował — zgłosił się obywatel… Jak wasze nazwisko? Acha, Zygmunt Niekrasz, doktor… — Nie Niekrasz, tylko Niekwasz — poprawił chirurg. — Wszystko jedno — odpowiedział starszy sierżant …

Budowa nowych szpitali ciągnie się dosłownie dziesiątki lat. Trwa dłużej, niż budowa hoteli. — Największy w Polsce hotel, na rogu Marszałkowskiej i Alei Jerozolimskich Szwedzi mają postawić w ciągu dwóch lat. Na tysiąc pięćset miejsc. — Więc daj Boże, żeby Skandynawowie wzięli się i za budowę naszych szpitali.

— Podobna bardzo przystojny. Ma duże powodzenie. Dziewczyna wydęłą pogardliwie wargi. — Jak u kogo. Mnie się nie podoba. Na mój gust za młody i za… — pielęgniarka urwała w pół zdania. — …i za mało poważny. To pani chciała powiedzieć? — Pan major zgaduje myśli ludzkie. — Dla milicji nie ma rzeczy niemożliwych.

Właśnie urzędnicy wychodzili po skończonej pracy. Tradycyjnym zwyczajem panującym w Polsce mężczyźni mieli w rękach teczki. Przeważnie puste. Ale urzędnik bez teczki to jak koń bez ogona.

— Mam „trabanta”. Sam pan dobrze wie, że gdybym tym wózkiem wpadł na kogoś, prędzej bym siebie zabił.

Wszystko co przeczytać można w tej powieści autor przepisał z sufitu w swoim pokoju. Jeśli się to komuś podoba, bardzo się cieszę, jeśli nie — przepraszam. JERZY EDIGEY