Dorota Masłowska, Mam tak samo jak ty:

Felietony o Warszawie doby pandemii publikowane w „Tygodniku Powszechnym”.
Cytaty:

Rozpadające się pawilony, biblioteka miejska z witryną chwalącą sto siedemdziesiąte czwarte urodziny Henryka Sienkiewicza i szczęka z biedadrożdżówkami. Jakaś babcia zawsze zepsuje dekorum, sprzedając z gazety korale, chustkę, grzałkę do herbaty, siatkę i jeden numer „Tiny” z marca ’93.

Zapętlone w nieskończoność sklepiki z kabaretkami i tanimi DVD, petardami, zdejmowanie simlocków, sexshopy, kafejki internetowe pełne zombie i różnych zboków, automaty, osoby pod wpływem heroiny, ich żelatynowe ciała spływające po ścianach, smród energetyków i spalonego sera z zapiekanek.

Swojego zmiennika nazywa notorycznie prąciem, szukanie terminów zaś – stosunkiem płciowym, gęsto wplatając między zdania potoczne określenie sexworkerki.

Dwaj mali afgańscy chłopcy, którzy zatruli się grzybami w podwarszawskim ośrodku dla uchodźców, zmarli. Rozdzierająca serce informacja dopiero obiegła media, ale jej horror blaknie i niknie już pod naporem kolejnych newsów, równie elektryzujących (piosenkarka Beata K., przyłapana na jeździe w stanie nietrzeźwości, wydała oświadczenie!).

Dopiero potem doczytuję anons do końca („mieszkanie z DOŻYWOTNIKIEM lat 90”). To nie jest komedia, to kino moralnego niepokoju.

Moja Żabka jest urzędem, stołówką, źródełkiem, klubem dyskusyjnym, świetlicą, centrum integracji i dezintegracji. Domem Polaka.Mają tu swoje epizodyczne recitale egomaniacy i lokalni wariaci, jednak głównie pozostaje Żabka sceną Latającego Teatru Pijaków Ochockich. Na co dzień pozbawieni głosu, tu mogą go uzyskać.

Maciej Pisuk, Staniemy się tacy jak on:

Wyznania mieszkańców słynnej ulicy Brzeskiej na warszawskiej Pradze.
Cytaty:

Tu każdy wiedział, że czy się będzie uczył, czy nie, i tak dostanie wyrok. Policja, jak nie mogła kogoś za coś złapać, łapała byle kogo. Kręcił się pod bramą, wystarczy. I wpierdol, póki się nie przyzna. Bo jak nie zrobił akurat tego, to pewno zrobił co innego.

A potem, jak zacząłem pić w kwietniu 2010 na urodzinach brata, to przestałem w marcu 2011, jak poszedłem siedzieć za włamanie do willi.

To jest prawda, tu policja się w sprawy rodzinne nie wpieprza, jak nie masz noża w plecach, palcem nie kiwną.

Mam jedno dobre wspomnienie związane z ojcem: jestem w pierwszej klasie podstawówki. Patrzę przez okno, jak matka podchodzi do żuka, który stoi pod naszym blokiem na Bródnie, otwiera drzwi od kierowcy i stary wypada stamtąd prosto na ryj.

Wracam wieczorem na Brzeską, wchodzę do mieszkania i widzę matkę, jak wisi na kablu, centralnie na wprost drzwi wejściowych. Kiedyś podczas kłótni rzuciła się na ojczyma z nożem i o mało go nie zadźgała. Teraz uznała nagle, że nie może bez niego żyć.

Béla Hamvas, Godzina owoców:

Eseje. Wikipedia: „Béla Hamvas jest znany jako jeden z najważniejszych pisarzy XX wieku. Znaczącą częścią jego twórczości są eseje literacko-filozoficzne”.
Cytaty:

Cała nasza cywilizacja działa tylko przy względnej pogodzie. Nie liczy się z mutacjami czy katastrofami.

Morderca pojawia się wcześniej niż rewolwer.

To melancholia późnych dzieł. Zdobyć wiedzę i nie móc już z nią nic zrobić.

Czym innym jest umrzeć, a czym innym – zostać unicestwionym. Czym innym spaść w nicość w nic nierozumiejącym oszołomieniu, a czym innym świadomie przekroczyć granicę.

Dopóki Romeo jest zakochany w pięknej Rozalinie, wydaje się wprawdzie wrażliwszy od innych, ale zachowuje się i mówi dokładnie tak samo jak wszyscy. Ale kiedy poznaje Julię, zaczyna mówić od rzeczy. Zanim Hamlet nie spotka ducha ojca, jest cokolwiek ponury, ale zachowuje się i mówi dokładnie jak inni. Po tym, gdy zobaczył ojca, zaczyna mówić od rzeczy.

Największym cudem świata jest pogoda ducha.

… stan idylli to stan, w którym człowiek ma czas.

Piotr Mitzner, Mój Iwaszkiewicz:

Autor o osobie i dziele sąsiada z Podkowy Leśnej (Stawiska).
Cytaty:

„Dla poety najważniejsze – powiedział i zawiesił głos, a ja maksymalnie skupiłem uwagę, czekając na najważniejsze przesłanie – to bogato się ożenić”.

Pół wieku małżeństwa – jak to możliwe? Podobno wiedziała, że wychodzi za mąż za geja, rodzina wiedziała. Dziwne były wtedy poglądy na te sprawy. Byli razem. Może trzeba to nazwać nie tyle małżeństwem, co – używając współczesnej terminologii – związkiem, bardzo silnym związkiem. Była to pewnego rodzaju gra w transpłciowość – on cieszył się, że przycięła na krótko włosy i przypomina chłopca, podkreślał, że w ogóle nie jest zbyt kobieca. Co ona na to? Tajemnicą pozostanie, jaką cenę chciała, a jaką musiała płacić za to, wiedząc o wszystkich jego romansach i miłościach, wyciągając go ze śmiertelnej rozpaczy po śmierci Jurka Błeszyńskiego, troszcząc się o chuligana Rytarda. Z drugiej strony to mąż ją wyciągał z choroby psychicznej, która dopadła ją w 1935 roku. Uważała, że jest opętana i jego także pogrąża w ciemności. Kiedy była w szpitalu w Tworkach, odwiedzał ją codziennie, bo przyjmowała jedzenie tylko z jego ręki.

„Dlaczego – zastanawiała się Marysia – Nałkowskiej tak nie układało się z mężczyznami? Chyba po prostu, kiedy szła z nimi do łóżka, nigdy nie zapominała, że jest Zofią Nałkowską”.

Pisał też o kryminałach, które pisała moja mama pod pseudonimem Barbara Gordon, a chwalił je przede wszystkim za realizm, utrwalający życie codzienne w PRL-u.

Jego wzrok, a za nim i mój biegnie prawie zawsze najpierw ku wieżom i kopułom kościołów, one dominują w pejzażu, pozostają w pamięci, czasem tylko one, jako emblematy miejsc mijanych w podróży. Można powiedzieć, że uprawiał to, co niedawno zostało określone jako churching.
Trzeba przypomnieć, że Anna i Jarosław Iwaszkiewiczowie pośmiertnie uznani zostali za Sprawiedliwych wśród Narodów Świata – ze względu na ich postawę podczas wojny, na konkretną pomoc w ukrywaniu Żydów, w wyrabianiu im fałszywych dokumentów, które ona sama przenosiła do getta.

Wojciech Karpiński, Henryk:

Recz o Henryku Krzeczkowskim. A właściwie o tym, jak się zbiera materiały do biografii.
Cytaty:

„Przecież z domu wyszedłem z dewizą nieważne nic, ważne, aby godnie skończyć”.

Henryk zajmował się wywiadem wojskowym, rozpoznawaniem obecności amerykańskiej we Włoszech, kontaktami z agentami i ich werbowaniem, nie wywiadem gospodarczym. Wedle Witolda Ledera Henryk został usunięty z II Oddziału i z wojska z powodów obyczajowych, homoseksualizmu. Uważa, że żona Henryka, siostra Leona Żurawskiego, popełniła samobójstwo.

„Mimo swego żydowskiego pochodzenia jest wierzącym i praktykującym katolikiem. Utrzymuje bliskie kontakty z byłym hrabią Ksawerym Krasickim i z całym towarzystwem byłych obszarników oraz duchowieństwem. Spędzał urlop w klasztorze pod Krakowem”. „Nie kryje się ze swym wrogim stosunkiem do władzy ludowej. Przejawia się to w dowcipach, jakie opowiada, poza tym w sposób obraźliwy wyraża się o tow. Stalinie i Bierucie”.

Mycielski zanotował w październiku 1955: „Wieczorem byłem u Henia Krzeczkowskiego posłuchać X Symfonii Szostakowicza przez radio pod dyrekcją Krenza z Wielką Orkiestrą Polskiego Radia z Katowic (Stalinogrodu). Siedziałem długo, wypiliśmy dużo wódki. Henio jak zawsze bardzo wrażliwy na sztukę…

„Po mojej śmierci trzy, w najlepszym wypadku cztery dni zdawkowego gadania i plotek w «środowisku» (jeśli umrę przed zupełnym zejściem na margines). Potem może czasem jakaś przelotna myśl u Józka i Alka (czy z chwilowym choćby ściśnięciem serca?) i to wszystko tutaj. A ja, tak wierzę, będę wiedział, jak dalece sensowne było moje życie na ziemi”.

Krystyna Rożnowska, Antoni Kępiński:

Monografia „guru”. Dotąd czytałem jego książki. Teraz – równie interesująco – o nim.
Cytaty:

Choroba psychiczna nadal piętnowała, była uznawana za nieuleczalną, zaś chory – za osobę niebezpieczną dla otoczenia. Psychiatrzy widzieli cierpienia swych pacjentów i niewiele mogli im pomóc. Szpital był raczej miejscem izolacji niż leczenia. Nadzieję budziła pochodna kwasu lizergowego (LSD).

Uczył przyszłych lekarzy i pielęgniarki nie tylko wiedzy psychiatrycznej, ale i stosunku do pacjentów. Powtarzał im: chory ma zawsze rację.

Szukając przyczyn coraz częstszego występowania depresji, upatrywał ich też we współczesnej mu cywilizacji – w nerwicorodnych czynnikach, które mogą doprowadzić do obniżenia nastroju. Zauważył, że rozwój cywilizacji nie przynosi ludziom poprawy samopoczucia i szczęścia, przeciwnie, w czasach względnego dobrobytu i dostatku częściej popadają w smutek. Nazwał go smutkiem spełnionej baśni.

Testament, zresztą krótki, napisał już dwa lata przed śmiercią. Z 5 na 6 maja 1972 roku potwierdził swoją wcześniejszą decyzję, że jego spadkobierczynią będzie żona, pogrzeb ma być bez kwiatów i przemówień, chce być pochowany w zwykłej ziemnej mogile, a kolegom z kliniki należy postawić ćwiartkę śliwowicy.