Pietro Nardini „Sonatas for Strings”:

Wiki: „Jego styl cechuje się śpiewnością, pięknem dźwięku i prostotą, wolny jest od wirtuozerii typowej dla twórców okresu dojrzałego klasycyzmu.”

„Bach. Complete Cello Suites. Massimiliano Martinelli”:

Przez te basy udziela się nastrój minorkowy. Nie szkodzi.

„Baroque Concerti from the Netherlands”:

Muzyka jak rozchybotana łódka.

„Francis Couperin. Pieces de Violes”:

Ze smyczka na smyczek, ze struny na strunę…

„Albinoni. Sonate da Chiesa…”:

Balsamiczne smyczki.

„Albinoni. Complete Oboe Concertos…”:

Barok. Zupełnie nieinwazyjny.

Jean Marie Leclair „Violin Concerto…”:

Sama słodycz.

„Haydn. Sonatas”:

Jak melodyjki ze starej pozytywki.

„Johann Christian Cannabich. Flute Quintets nr 7”:

Kolega Mozarta. Słychać.

Erik Satie „Cristal Dream”:

Tytuł wcale nie jest przesadzony.