Pink Floyd „The Division Bell” 1994:

To samo brzmienie, co na najlepszych płytach. Ale brakuje pomysłów jak z tamtych płyt. „High Hopes”.

Mike Oldfield „Tubular Bells” 1973:

Pamiętam jeszcze dzień, kiedy usłyszałem to po raz pierwszy. Wreażenie było takie, że musiałem wyjśc z akademika na długi spacer, żeby to przetrawić i by się uspokoić. Strasznie emocjonalnie się wtedy słuchało…

Paul & Linda Mccartney „RAM”:

Oczywiście „Uncle Albert”, „Monkberry Moon Delight”.

Czesław Niemen „Enigmatic”:

Rapsod pamięci Bema robi wrażenie do tej pory.

Bob Dylan „Hihgway 61 Revisited”.:

Oczywiście „Like A Rolling Stone”.

The Beatles „With The Beatles” 1963:

Po raz nie wiem który. „Till There Was You”.

Emerson, Lake & Palmer „Pictures At An Exhibition”:

Musorgski. Pomysłowo, ale z grubsza.

Józef Skrzek East Wind „Tryptyk petersburski” 2007:

Elektronika ze zjawiskową rosyjską wokalistką.

The Beatles „Let It Be” 1970:

Znamy na pamięć, ale tytułowy kawałek zawsze miło słyszeć.

Led Zeppelin „The Song Remains The Same” 2 CD.:

Śp. John Bonham nieźle trzaska po bębnach w „Moby Dicku”. Jak zawsze.