Sławek Wierzcholski & Nona Zmiana Bluesa „The Best. Blues w sile wieku”. Melodyjne, teksty o wiecznie niespokojnym straceńcu życiowym. Najciekawiej robi się, gdy wokalista szczeka na przemian z publicznością.:

„Now That’s What I Call Driving Rock” 3 CD. Mocniejsze kawałki. Kilkanaście wartych pamiętania, pomiędzy nimi mnóstwo wypełniaczy.:

„Najlepsze hity dla ciebie. Filmowe” vol. 4, 3CD. Składanka popularnych kawałków. Bez znaczenia, że użyte w filmach. Z czasów mojej młodości dziwaczny „Hooked On A Feeling”.:

Roger Waters „Is This The Life We Really Want?” (2017). Nie jestem pewien, czy ktoś zauważył to jakże ważne pytanie zasłużonego muzyka.:

„Romanctic Classic Rock”. Sto kawałków, które łączy jedno: są wolniejsze niż inne. A który jest miły, to obojętnie, na jakiej składance się zmieści. Chicago „Hard To Say I’m Sorry”.:

„Był rock and roll” (2010). Polskie zespoły big beatowe w pożyczonym repertuarze rock and rollowym. Czerwono-Czarni, Bogusław Wyrobek, Luxemburg Combo, Niebiesko-Czarni. „Let’s Twist Again” itd.:

„Golden Rock And Roll”. 100 kawałków z epoki. Znane i zapomniane kompletnie. Otwiera „Love Me Tender”.:

Beatallica „Abbey-Load” (2013). Po raz kolejny. Kawałki niemal nie do odróżnienia. Wszystko przerobione na łomot w tej samej aranżacji, w tym samym stylu.:

AC/DC „Californication” (remestered 2017). Zestaw koncertowy. „You Shook Me All Night Long”, „Highway To Hell”, „Hell’s Bells” itd. Nieodparcie śmieszy mnie od zawsze głos wokalisty – non stop w stanie permamentnego wk…wienia.:

Eric Johnson „Ah Via Musicom”. Jazzrockowa gitara z początku lat 90-tych. Słychać jednak, że upłynęło ćwierćwiecze.: