AC/DC „The Razors Edge” 1990:

Słuchałem w tramwaju i idąc ulicą. Nie byłem pewien, które dźwięki pochodzą ze słuchawek, a które to odgłosy miasta.

AC/DC „Highway To Hell” 1995:

Rozpoznawalny numer tytułowy, reszta – młocarnia.

Maanam „Nocny patrol” (2011, remaster):

„To tylko tango” oddycha jak za pierwszym razem.

„Bohemian Rapsody”.:

Queen. Muzyka z filmu. Przeboje, trochę wersji z Live Aid. Znane do bólu, ale miłe.

Budka Suflera „Budka w Operze, live from Sopot’94” 2010:

„Pieśń niepokorna” – nie do zdarcia.

David Garrett „Unlimited „Greatest Hits (Deluxe Version)” 2018:

Słuchałem tego elektrycznego skrzypka w praskiej galerii handlowej, podczas gdy Dorota robiła rytualne zakupy w Marksie & Spencerze (którzy zlikwidowali się z Polski). Sprawił się znakomicie. Gruntownie odciął mnie od rzeczywistości. Kto posłucha choć jeden kawałek, zrozumie.

Bill Wyman’s Rhythm Kings „Studio Time” 2018:

„Bill Wyman złożył swój dziesięcioczęściowy zespół Rhythm Kings po opuszczeniu Rolling Stones w 1992 roku. Zespół ma rdzeń sekcji rytmicznej, ale zawiera obrotową kombinację gwiazdorskich gości”.

John Lennon „Imagine (The Ultimate Collection)” 2018 4 CD:

Oprócz znanych piosenek mnóstwo materiałów roboczych ze studia. Pasjonujące zwłaszcza zmagania z „Imagine” i „Jalouse Guy”.

Pink Floyd „The Wall”:

Kiedyś znałem obie płyty na pamięć, nutka po nutce, słowo po słowie.”Comfortably Numb”.

Judas Priest „Greatest Songs” 2018:

Najbardziej „podchodzą mnie wolne numery”…