„100 classic French Love Songs”:

Jeden z przebojów śpiewał u nas nawet Janusz Laskowski: „Jeśli dla ciebie mógłbym coś zrobić…”

Amy Winehouse „Essentials” 2018:

Ten głos…, ten styl… Szkoda…

Stanislaw Soyka „Muzyka i słowa Stanisław Soyka” 2019:

Miły ten emerycki kawałek „Ławeczka-bajeczka”. Szkoda, że inne takie podobne, tylko mniej melodyjne.

Mirek Czyżykiewicz, Witold Cisło „Pretekst Live” 2018:

Nie tak dawno słuchaliśmy na żywo w poznańskiej rozgłośni. Teraz przetrawiamy raz kolejny z przyjemnością.

Małgorzata Zielińska, Monika Malec „Młodzi – Osieckiej” 2019:

Najwięcej wersji udziwnianych i ciągnietych za włosy. Daleko w tyle za pierwowzorami. „Ludzkie gadanie”.

Backstreet Boys „DNA” 2019:

Ładnie zaśpiewane. Szkoda tylko, że każda kolejna piosenka dokładnie tak samo.

Vanessa Mae „The Classical Album 1” 1996:

Bach i Bruch. Zresztą nieważne – chodzi o to, by nie było słychać co mówią przy sąsiednich stolikach w kawiarni, kiedy czytam książkę.

Gregory Porter „One Night Only (Live At The Royal Albert Hall , 02 April 2018)” 2018:

Ta tradycja belcanta, która wywodzi się jeszcze od Binga Crosby’ego.

Cliff Richard „Rise Up” 2018:

Spokojne, klasyczne, konserwatywne brzemenie. Na osłode kilka starych kawałków w nowej aranżacji. „Devil Woman”.

„Melodic Soft Rock”:

Mieszanka nudziarstwa i klasyki. Jeff Buckley „Hallelujah” (oczywiście Cohena).