Marek Grechuta „Korowód”. Dziś takie płyty się niemal nie zdarzają. Rzeczy tak wymagające jak „Piosenka” czy „Korowód” i przeboje jak „Dni, których nie znamy”. :

„Marek Grechuta”. Pierwsza płyta, z tymi „założycielskimi” piosenkami. Przypomniała mi się „Zadymka” do słów Tuwima.:

„Włącz i … jedź”. Składanka do samochodu. Lekkie, choć rytmiczne.:

Back Street Boys „Greatest Hits. Chapter One”. Miły boysband, staranna harmonia głosów, gdybyż jeszcze jedną piosenkę dawało się odróżnić od drugiej…:

„Do grającej szafy grosik wrzuć”. Piosenki z lat 50. i 60., ale nie bigbit. Szkoda, że wszystkie w takich samych, plastikowych aranżacjach.:

„Irena Jarocka, której nie znacie” Vl.1. Przegląd dorobku w mało znanych wersjach. Ale też piosenka żołnierska. Kiedyś to się nazywało „strony B singli”. Nie zawsze warto je poznawać.:

„Only Vocal Chillout. Top Best Hits” (2017). Łogodne zawodzenie bez początku i końca. Fonotapeta.:

The Beach Boys „Sunshine Tomorrow” 1967/2017. Zremasterowany krążek z najlepszych czasów z mnóstwem dodatków. Ale i tak ma się wrażenie, że się słucha w kółko tego samego kawałka.:

Various Artists „It’s Only Soul [But Maybe the Best], Vol. IV”. Tytuł mówi. Percy Sledge po swojemu śpiewa „Love Me Tender”.

Various Artists „Midnight Diner. Original Soundtrack”. Tytuł mówi.: