Ben Klock, Fadi Mohem, Layer One, 2024:

Muzyka „astralna”, ale daleka od ckliwego pikania.

Nowa Muzyka: „Ben Klock. Wychowany w berlińskiej dzielnicy Spandau, zaczynał od malowania graffiti, by potem zainteresować się didżejowaniem. Kiedy i ono mu nie wystarczyło, skończył studia inżynierii dźwięku i zainspirowany klasykami techno z Detroit, rozpoczął tworzenie własnej muzyki”.

Andrzej Karałow, Wir, 2018:

Niezwykle dużo przestrzeni w tej muzyce. Stuki, chroboty, echa…

Nowa Muzyka : „Niezwykle doświadczony artysta dźwiękowy i producent Jerzy Przeździecki nawiązał współpracę z młodym pianistą i kompozytorem Andrzejem Karałowem (ur. 1991) – na co dzień obcującym raczej z muzyką klasyczną niż eksperymentalną. Co ważne, Karałow nie ogranicza się do występowania jedynie z repertuarem klasycznym, ponieważ interesuje go elektronika oraz łączenie jej z brzmieniem fortepianu.
Ich pierwsza wspólna płyta „Wir” została nagrana w tak zwanym systemie one—take. Mówiąc wprost: całość przybrała formę improwizowanego strumienia rozchodzącego się w przeróżne kierunki. Muzycy odrzucili możliwość edytowania, wracania do poszczególnych sekwencji czy doklejania dodatkowych planów w efekcie postprodukcyjnym”.

Paweł Szymański, Choral Works, 2017:

Największe wrażenie robi brewiarz recytowany przez mnichów. Słuchałem kiedyś takiego w Tyńcu.

culture.pl: „Wyjściowy materiał dźwiękowy utworów Szymańskiego ma korzenie w przeszłości, często nawiązuje do baroku, ale zawsze jest komponowany. W drugiej fazie procesu twórczego kompozytor to dźwiękowe tworzywo przetwarza, nadaje mu nową strukturę i proponuje słuchaczowi swoistą grę muzycznymi konwencjami”.

Zygmunt Krauze, Konteksty, 2024:

Te klawisze penetrują przestrzeń w jej dolnych, refleksyjnych rejestrach.

Net: „Wielka postać muzyki współczesnej, wszechstronny kompozytor – od utworów na fortepian czy zespoły kameralne, po muzykę teatralną, operową i symfoniczną rozpisaną na kilkusetosobowe składy wykonawców, wreszcie twórca i popularyzator muzyki unistycznej, zasłużony pedagog… Przymiotniki i superlatywy można tu mnożyć w nieskończoność, bo też kariera Zygmunta Krauzego trwa od sześciu dekad nieustannie znaczonych nagrodami, premierami nowych kompozycji czy występami na najważniejszych festiwalach muzyki współczesnej”.

Przemysław Scheller, Obumarłe ziarno, 2021:

Najprzyjemniejszy moment, gdy ulotne partie smyczków przegradza mocna, gruntowna perkusja.

polmic.pl: „Gra na instrumentach etnicznych z całego świata, których jest kolekcjonerem. Tworzy instalacje dźwiękowe, pokazy multimedialne, muzykę interaktywną -akustyczną i elektroniczną – oraz projekcje mappingowe”.