Według Patricka Quentina. Przypomniałem sobie, że już to i czytałem, i oglądałem. Ale co to szkodzi? Jako porucznik policji ten pan.:

Jego dwie żony, reż. Stanisław Zaczyk 1974

Według powieści Patricka Quentina. Kiedyś czytało się go na kopy. Młodziutka Gabriela Kownacka.:

Morderstwo odkrywa prawdę, reż. Barbara Sałacka 1976

Według powieści „Gość z Londynu” Zygmunta Zeydlera-Zborowskiego. Janusz Zakrzeński jako major Downar.:

Śmierć w samochodzie, reż. Marek T. Nowakowski 1974

Szafir jak diament, reż. Maria Kaniewska 1971
Morderstwo w trakcie wyścigów na Służewcu. Środowisko maniaków. Scenariusz dziennikarki Marii Starzyńskiej, która napisała jeszcze „Pierścień księżnej Anny” dla dzieciaków. Józef Pieracki.:

Oraz Aleksandra Zawieruszanka, „kuzynka Edyta” z Klossa. Tu oboje na emeryturze.:

Nielegalne kasyno gry i jego bywalcy. Cymes! Krzysztof Chamiec.:

Przerwana gra, reż. Kazimierz Oracz 1977

Nie ma jak to afera kryminalna w socjalistycznym zakładzie pracy w przeddzień niespodziewanej kontroli. Ryszard Pietruski.:

Brydż, reż. Henryk Drygalski 1971

Według powieści Patricka Quentina. Nie tak dawno słuchałem audiobooka, wiedziałem więc kto i dlaczego zabił, ale to wcale nie przeszkadza. Barbara Krafftówna.:

Fatalna kobieta, reż. Anna Minkiewicz 1972

Dramat psychologiczny z zastosowaniem zdjęć typu rybie oko. Wlecze się jak flaki z baru mlecznego. Że coś takiego podpadało pod kryminał. Zdzisław Tobiasz:

Choć znacznie lepiej aktor wypadł w „Faraonie”.:

Kompozycja na cztery ręce, reż. Tomasz Zygadło 1974

Farsa z wiodącą rolą Wiesława Michnikowskiego. Więcej obyczaju w lokalnym „angielskim” pensjonacie niż zagadki kryminalnej. Poza tym Winnicka, Gliński, Kaniewska.:

Znowu łut szczęścia, reż. Janusz Morgenstern 1962

Londyn, sfery telewizyjne. W wigilię spotykają się na kolacji i pewna pani ginie (przez pomyłkę). Wtedy wypływają na wierzch wszystkie tajone zawiści. Krzysztof Chamiec:

Terence Feely „Kto zabił Świętego Mikołaja”, reż. Anna Minkiewicz 1972