Więcej czasu (niewiele więcej, ale zawsze). Więc można obejrzeć coś, czego by się nie obejrzało. „Noc w Klostertal”. Józef Pieracki:

„Milicja odczytuje meldunki podpisane kryptonimem Maks o zorganizowaniu siatki szpiegowskiej. Z Niemiec przybywa łącznik Kurt – jego zadaniem jest przyspieszyć akcję mającą na celu zdobycie wyników badań opracowanych w prowincjonalnym laboratorium. Kurt, za pośrednictwem leśniczego, spotyka się z członkami grupy. Ale kto jest Maksem?”
W każdym razie nie jest nim Emil Karewicz:

Kryptonim Maks, reż. Józef Słotwiński 1969

Obejrzeliśmy (znowu!) „Jego dwie żony” P. Quentina i J. Bratkowskiego. Żywiej w tych „londyńskich salonach” ruszała sie tylko Pola Raksa.:

Przez trzy wieczory oglądaliśmy trzyczęściową kobrę „Jak błyskawica” według F. Durbridge’a (reż. J. Bratkowski ’73). Jak to u niego na czołówce Beatlesi i „PennyLane”. Wszystko widziałem, wszystko zapomniałem. Śledztwo w właściwym sobie wdziękiem prowadził Krzysztof Chamiec.:

Kobra z Klossem (przed serialem TV). Tym razem już po wojnie tropi byłych faszystów w schronisku górskim w Szwajcarii. Zdjęcie z innego odcinka, bo tu grał w cywilu.:

„Cichy zakątek”, reż. Andrzej Konic

Czwarty manekin, reż. Stefan Szlachtycz 1971:

Oczywiście imperialistyczne szpiegostwo w sercu Warszawy. Intryga tak namotana, że sam reżyser z czasem przestał się orientować. Mogę po latach zdradzić, że na zdjęciu jest główny sprawca…