Scena początkowa: zrzucanie przez Jane Fondę części kombinezonu kosmicznego w trakcie dekompresji  – jeden z najbardziej znanych striptizów w historii kina.

Barbarella w poszukiwaniu kosmicznego agenta specjalnego o kryptonimie Duran Duran. Laduje na planecie, gdzie witają ją pary bliźniąt, gadające zabawki, odmienny świat.
Obywatel nowej planety i jego propozycja, by się kochać. Barbarella proponuje mu seks przez połkniecie pigułki. Łóżko jest przestarzałe i nieefektywne. On: „- Nie sądzisz, że w pewnych sprawach stare metody są najlepsze?”
Na odległej planecie wszyscy chcą się z Barbarellą kochać. Cóż, reżyserem jest Roger Vadim…
Na planecie rządzi tyran, a prawdziwe, wolne życie zeszło do podziemia. U nas – w „Seksmisji”.
Efekty „kosmiczne” z papieru i celofanu: tak śmieszne, że aż umowne.
Na tej planecie co chwila cos nowego, ale – w sumie – nuda.

David Hemmings w drobnej rólce – stał się głośny dwa lata wcześniej dzięki „Powiększeniu”.

Barbarella, reż. Roger Vadim, 1968