Dla Doroty kilkudniowy wyjazd to był kataklizm. Głównie dlatego, że nie mogła regularnie śledzić perypetii Sulejmana z tureckiego serialu. A przecież to nadaje jej życiu sens. Ale już powoli dochodzi do siebie. Dziś obudziła mnie krzykiem: „- Jezus Maria! Matka-sułtanka już wie o wszystkim!”

W sieci reklamy niedrogiego a efektownego medalu ze srebra wybitego na pamiątkę „katastrofy smoleńskiej”. A mnie się wydawało, że z tego smutnego wydarzenia można ciągnąc tylko zyski polityczne…

Zmarł Gunter Grass. Raz robiłem z nim wywiad. Był na Uniwerku w Poznaniu. Zaproponował, żebyśmy usiedli na podłodze w korytarzu i tam pogadali. Miłe wspomnienie.

W Krakowie wizyta u znajomych. Akurat pokazywałem studentom fragmenty „Nocy i dni”. I najbardziej znanego niekochanego męża filmu polskiego:

A tu najbardziej poczciwy grubasek filmu polskiego. Tatuś Ady, której „nie wypada”.:

Właśnie oglądaliśmy jak Ewa, która „chce spać” próbuje „sprzedać cegłę” w nocnym parku.: Basia Kwiatkowska-Lass.:

Tyle ambitnych dzieł czas przesunął do historii, ale kryminały Joe Alexa czytane są jak dawniej.:

Zupełnie jak z piosenkarzami i piosenkami.:

Bo – przykładowo – któż nie zna refrenu „Już za parę dni, za dni parę…” pióra tego pana?:

Któż nie wspomina ciepło tego ponoć najpogodniejszego alkoholika Polski Ludowej?:

A ponieważ na Cmentarzu Rakowickim aleja zasłużonych funkcjonuje nie od wczoraj, to spoczywają tu różni zasłużeni.:

Szukałem słynnego nagrobka Tadeusza Kantora (ten z ławką z „Umarłej klasy”), ale nie znalazłem. Może źle szukałem, a może ławkę ukradli po raz kolejny i spoczywa w jakimś skupie metali kolorowych?
Za to stylowy nagrobek Jerzego Nowosielskiego.:

Niepołomice. Muzeum Fonografii. Jedno z wielu nowoczesnych, pomysłowych, zaaranżowanych. Salonik babuni.:

Dorota ma pretensje, że nie śpiewam jej takich romansów Wertyńskiego:

Fonografia wojenna.:

Era rockandrolla. Miałem takie bambino:

Miałem taki telewizor. „Lazuryt”. Obejrzałem na nim całą światową i polską klasykę filmową. I wszystkie Kobry.:

Z takiego magnetofonu – ZK 120 – odsłuchałem całego rocka z przyległościami.:

W domu rodzinnym – łza się kręci – miałem podobną meblościankę (na wysoki połysk).:

I stała na niej taka szklana ryba. Mama była z niej szczególnie dumna.:

Lata 80. Takiego walkmana kupiłem wówczas za całą pensję.:

Lata 80. „Discjockey szczerzy kły znad konsolety”.: