„Głos. Wojciech Mann w rozmowie z Katarzyną Kubisiowską”:

Przepytanko. Wolę jednak pana Manna w radiu. Jak mówi mniej, to jest go więcej.
Cytaty:

I ten pan zaczął mówić, że przysłuchiwał się naszym głosom i że moja barwa jest ciekawa, ale jest w niej pewien brak. I ten pan zrobił mi króciutki wykład, w którym padło stwierdzenie, że brakuje mi czegoś takiego, co mają na przykład Piotr Fronczewski i Marian Kociniak: podźwięku metalicznego. I jak pan zareagował? Zrobiło mi się przykro.

… tłumaczył mi różnicę między artykulacją angielską a polską. Powiedział, że najlepszy przykład, by tę różnicę zauważyć, to puścić sobie bez dźwięku najpierw spikera anglojęzycznego, a potem polskiego. Wtedy widać, że nasi otwierają usta o połowę mniej od tamtych. Zagraniczni artykułują, nie wstydzą się, ruszają szczęką, mięśniami, językiem. Robią dźwięk? A u nas każdy półgębkiem mruknie i efekt jest taki, że w polskich filmach nie można zrozumieć dialogów. Dźwiękowcy są przygłusi, a reżyser nie zwraca uwagi na dykcję swoich aktorów. Ostatnio oglądałem jakiś współczesny serial i z tego właśnie powodu wpadałem w furię. A potem przypadkiem włączyłem powtórkę Czterdziestolatka, gdzie wszystko, do ostatniego przecinka,

. Czytaj dalej „Głos. Wojciech Mann w rozmowie z Katarzyną Kubisiowską” →