Z satysfakcją spostrzegłem w Lublinie na tablicy informacyjnej przy kościele księży salezjanów, że są jeszcze Polacy, którym nie wystarcza, że z kranu cieknie ciepła woda. Że są imponderabilia, są wartości.

W Lublinie w hotelu „Akropol” (styl typu zamek Gargamela) portier, upewniwszy się wcześniej, czy na pewno potrzebujemy ręczników, wprowadza nas do pokoju. Pod jedną ścianą jedno łóżko, pod drugą drugie. W pokoju chłodno – na zewnątrz +10. Lekko zażenowany portier tłumaczy: „- Jeszcze nie zaczęliśmy grzać, ale przecież łóżka można zsunąć…”
Przypomniała mi się reklama węgla: „Tanie grzanie”.

Na lubelskiej Starówce obok drzwi jednej z restauracji winieta z dużym zdjęciem Magdy Gessler. Najwidoczniej usprawniała ten przybytek w TV. Przed winietą spory tłumek. Turyści stają obok zdjęcia Gessler i robią sobie fotki.

Podchodzi szemrany gość i do „Doroty”: „- Może perfumy potrzebne”? Dorota wskazuje na mnie: „-Kupiłabym, ale on mi zaraz wszystko wypije”.

Na fasadzie kamieniczki tablica pamiątkowa ku czci Sergiusza Rabinina, „Przyrodnika, poety i myśliciela”. Myśliciela? Tak w ogóle? Mnie uczono, że nie można myśleć tak po prostu, o niczym.

Lubartów. („Poproszę panią zamiejscową, Lubartów czydzieści czy…”) Kościół ojców kapucynów, w nim ambona. Z głębi ambony wystaje ręka okutana habitem. W niej wzniesiony wysoko krucyfiks. A przecież na zdrowy rozum, to na ambonie powinien stać pełny kapucyn z krzyżem w dłoni. A wygląda, że z niewiadomych przyczyn  runął w głąb ambony i ostatnim wysiłkiem podniósł te rękę z krzyżem ponad krawędź.
O co tu chodzi?
Moja interpretacja: „Ojciec kapucyn padł”!